Μέρος από τη σύγχρονη ζωφόρο με φωτογραφίες συγγενών και φίλων Ο Περικλής Πραβήτας αποπειράθηκε να αναβιώσει τη ζωφόρο του Παρθενώνα ...
 |
| Μέρος από τη σύγχρονη ζωφόρο με φωτογραφίες συγγενών και φίλων |
Ο Περικλής Πραβήτας αποπειράθηκε να αναβιώσει τη ζωφόρο του Παρθενώνα με φωτογραφίες συγγενών και φίλων του από το 1950 έως το 2013.
Μάλιστα ως σύγχρονος Φειδίας ενέταξε και φωτογραφίες του εαυτού του στην οκτώ μέτρων ανθρώπινη πομπή που συνέθεσε και ξετυλίγεται ήδη στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεως στην Κυψέλη.
Η ιδέα δεν προέκυψε αυθαίρετα ούτε, όπως εκ πρώτης όψεως προκύπτει, από απλή φιλοδοξία. Ο 30χρονος γλύπτης εδώ και ένα χρόνο όλα τα πρωινά τα περνάει στην Ακρόπολη μαζί με το επιτελείο συντήρησης, σμιλεύοντας τα αρχιτεκτονικά μέλη του Παρθενώνα.
«Η ζωφόρος υπήρξε σαν σκέψη όταν σκέφτηκα το έργο μου», παραδέχεται ο εικαστικός που σπούδασε γλυπτική στην Καλών Τεχνών της Τήνου και στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και μέχρι στιγμής έχει μετάσχει σε δύο Μπιενάλε. Στη 2η Biennale της Αθήνας και στη 15η Biennale Νέων Δημιουργών της Ευρώπης και της Μεσογείου.
Στο έργο της αναστήλωσης του Παρθενώνα εργάζεται χάρη στο πτυχίο μαρμαρογλυπτικής. «Κάνουμε τα συμπληρώματα σε νέο μάρμαρο έπειτα από μελέτες των πολιτικών μηχανικών και των αρχιτεκτόνων. Ασχολούμαστε με τη μετακίνηση, τη συγκόλληση και την επανατοποθέτηση στο Δυτικό Αέτωμα. Τη δουλειά τη μαθαίνεις επί τόπου», εξηγεί.
Την εμπειρία τη χαρακτηρίζει εξαιρετικά γοητευτική. «Συναναστρέφομαι ανθρώπους με μεγάλη εμπειρία, απλούς μάστορες, μαρμαράδες, μαρμαροτεχνίτες. Απαιτείται εξαιρετική εξειδίκευση γιατί μιλάμε για πολύ μεγάλη κλίμακα, πολύ μεγάλα βάρη στις μετακινήσεις. Η αρμονία δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι είναι ελαφρύτερο».
Αν μάλιστα δεν σε ρουφήξει, αν δεν σε αφομοιώσει η ρουτίνα, «μπορείς καθημερινά να ανακαλύπτεις πράγματα τα οποία τα βλέπεις στις επεμβάσεις. Όπως ένα χειρόγραφο με μολύβι του 1900».
Όσον αφορά την τοποθεσία, «είναι μαγική, βλέπεις καθημερινά την Αθήνα με μια οπτική που συνήθως ξεχνάς. Βλέπεις τη θάλασσα. Νιώθεις ότι είσαι σε μια πόλη που έχει τη θάλασσα δίπλα».
Το ίδιο το μνημείο φέρει τόσες πολλές πληροφορίες από τα ιστορικά γεγονότα και τις επεμβάσεις παλαιότερων εργατών. «Το μνημείο μπορεί να σε φέρει σε διαφορετικές περιόδους. Συνειδητοποιείς στην Ακρόπολη τα υποστρώματα των πολιτισμών που έχουν θαφτεί. Έχει πάρα πολύ υλικό».
 |
| Ο Περικλής Πραβήτας εκθέτει την εμπειρία του από την Ακρόπολη |
Οι πληροφορίες από την ιστορική μνήμη τον αφορούν και στην ανθρώπινη πομπή που συνέθεσε στο δραστήριο πολιτιστικό πολυχώρο στην Κυψέλη. «Ήθελα την παράθεση αυτών των ανθρώπων, ανθρώπων δικών μου, να τη συνδέσω με το ποιος είσαι τώρα, ποια είναι η σύγχρονη κουλτούρα σου και τι έχει μείνει από σένα, τι έχεις αφήσει πίσω σου. Με τον ίδιο τρόπο που η Ακρόπολη σου δίνει υλικό για να συνειδητοποιήσεις την ταυτότητά σου, άντλησα το υλικό από τα οικογενειακά άλμπουμ. Ήθελα να απαντήσω στο ερώτημα ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, ποιοι είναι οι άνθρωποί μου. Ήταν και είναι μια ανάγκη να δω ποιοι είναι μαζί μου. Και μάλιστα σε μια χρονική συγκυρία που η κοινωνική συνοχή περνάει μεγάλη κρίση».
Οι στάσεις των ανθρώπων είναι ολόσωμες και μετωπικές. Και οι εποχές πηγαινοέρχονται άτακτα, ανάκατα. «Νομίζω ότι αυτό ήταν ένα παιχνίδι σε σχέση με το ανέφικτο. Ήθελα να δω ανθρώπους δικούς μου, που ποτέ δεν έχουν συναναστραφεί, να είναι μαζί. Έκανα συνδέσεις ανθρώπων με εσωτερικά σενάρια δικά μου».
Ξανασκηνοθετεί την ιστορία; «Ναι, αλλά η διάθεσή μου δεν είναι σταθερή. Αλλοτε έχει χιούμορ, άλλοτε νοσταλγία, άλλοτε συγκίνηση».
«Όλοι μαζί»
Το έργο στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεως, σε αντίθεση με τις ζωφόρους του Παρθενώνα, έχει «μια στατικότητα και μια ησυχία. Η συμπαράταξη των ανθρώπων είναι ένα ζητούμενο», επιμένει ο εικαστικός. «Είναι αναγκαίο όσο ποτέ σήμερα η συνύπαρξη, το "όλοι μαζί". Το πλήθος έχει μια δυναμική».
Όμως, τη φωτογραφική συνάθροιση που έστησε παραδέχεται ότι «μπορεί κανείς αν τη δει και από άλλη οπτική: σαν ανθρώπους που οδεύουν στο εκτελεστικό απόσπασμα. Είναι ένα πλήθος διατεθειμένο για τα πράγματα αλλά και εξαιρετικά εκτεθειμένο. Θα μπορούσες να θεωρήσεις ότι θυσιάζονται».
Είναι ένα κλείσιμο του ματιού στη συγκυρία η έκθεση; «Είναι μια πρόταση, μια σκέψη να δούμε και ποιοι είναι μαζί μας. Γιατί όλες οι σχέσεις, και οι προσωπικές, περνάνε μεγάλη κρίση».
Το ερώτημα της επιστροφής των Γλυπτών στον τόπο τους το χαρακτηρίζει ψευτοδίλημμα: «Είναι υποκριτικό να αμφισβητούν την ασφάλεια των Γλυπτών στο ενδεχόμενο επαναπατρισμού τους στην Ελλάδα. Είναι έργα που φέρουν πληροφορίες για τα στάδια από τα οποία έχει περάσει ο τόπος. Τα υπόλοιπα είναι ένας καθωσπρεπισμός χωρίς νόημα».
Πηγή: Ι. Κλεφτογιάννη, Ελευθεροτυπία
Δεν υπάρχουν σχόλια