Η Παρασκευή Κατημερτζή ενώ παραλαμβάνει το βραβείο Μπότση το 2005, από τον τέως Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια Οι άνθρωποι ...
 |
| Η Παρασκευή Κατημερτζή ενώ παραλαμβάνει το βραβείο Μπότση το 2005, από τον τέως Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια |
Οι άνθρωποι του πολιτιστικού ρεπορτάζ νιώθουν φτωχότεροι. Η Παρασκευή Κατημερτζή, που από την Πέμπτη 2 Απριλίου δεν είναι πια εδώ, έφυγε παίρνοντας την αξιοσύνη, το ήθος και την ειλικρίνεια μιας άλλης γενιάς στη γειτονιά των αγγέλων. Η δημοσιογράφος Παρασκευή Κατημερτζή έφυγε στο νοσοκομείο «Άγιος Σάββας» στην Αθήνα, ύστερα από βραχεία νοσηλεία και απέλπιδα μάχη με τον καρκίνο. Ήταν 64 ετών.
«Ξέρεις ότι μπορεί να με έχουν βαφτίσει λάθος; Νομίζω ότι το όνομα που μου ταιριάζει περισσότερο δεν είναι το Παρασκευή, αλλά το Βασιλική», μου έλεγε συχνά κι έπιανε να σιγοτραγουδά με εκείνη την ιδιαίτερη, μελωδική φωνή της το «Βασιλική τον έρωτα πολύ βαρύ τον πήρες».
Κι όντως η Παρασκευή Κατημερτζή - η Παρασκευούλα όπως την λέγαμε χαϊδευτικά ή Παρασκεύη, επειδή συστηνόταν στα αγγλικά παράτονα για τα ελληνικά δεδομένα ως Παρασκεύη Κατημέρτζη - ήταν βασιλική.
Όχι στα φρονήματα. Κάθε άλλο. Πάντα κινούνταν στην Αριστερά με ελάχιστες αποκλίσεις προς το Κέντρο και καμάρωνε για την αριστερόστροφη σκέψη της.
Ήταν βασιλική στη νοοτροπία της. Ήξερε να ζει και να απολαμβάνει.
Ήταν μαγικό το πώς κατάφερνε μέσα στο υπέροχο χάος που δημιουργούσε να επικρατεί μια δική της τάξη.
Πως μέσα από τον κυκεώνα των χειρογράφων της - διότι πάντα χειρόγραφα ήταν τα κείμενα της και μάλιστα καθαρογραμμένα για να μην παιδεύει όποιον έπρεπε να της τα δακτυλογραφήσει - στις χιλιάδες σημειώσεις της και τα ταλαιπωρημένα χαρτιά της αναδυόταν ένα ρεπορτάζ που θα ζήλευαν ακόμη και μεγάλες εφημερίδες του εξωτερικού.
Κείμενα γεμάτα ζωντάνια, που ήταν λες και ζωγράφιζαν εικόνες μπρος στα μάτια του αναγνώστη, μπολιασμένα με μύθους, με γνώση βαθιά που είχε αποκομίσει περνώντας ώρες βυθισμένη σε βιβλία και με την εμπειρία που είχε αποκτήσει ταξιδεύοντας.
Κι εκεί, μέσα στον ασφυκτικό χρόνο της δουλειάς, κατάφερνε να κλέβει λίγα λεπτά για να απολαύσει ένα ηλιοβασίλεμα.
Να χαρεί το στραφτάλισμα της θάλασσας από το μπαλκόνι της - το πανοσήκωμα όπως έλεγε - στην Αίγινα. Να ψήσει τα φρεσκομαζεμένα φιστίκια της και να τα μοιράσει σε χειροποίητα σακουλάκια σε φίλους της.
Να μαγειρέψει για όσους αγαπούσε. Να χαθεί στα αγαπημένα της παλαιοπωλεία και με τις ώρες να διαλέγει καρφίτσες από παλιές φορεσιές για τη συλλογή της.
Να μιλήσει για τον τόπο καταγωγής της, τα Αλάτσατα. Να χαϊδέψει με το βλέμμα της ένα αγγείο από το Τσανάκκαλε. Να πεταχτεί μέχρι την αγαπημένη της Βροχίτσα, έξω από τον Πύργο.
Και μπορεί η Παρασκευή να ήταν μια πρωτοπόρος της γενιάς της, μια δημοσιογράφος που άλλαξε το καθεστώς στο αρχαιολογικό ρεπορτάζ, που τόλμησε να φέρει κοντά στους πολλούς την απρόσιτη ως τότε αρχαιότητα και να μετατρέψει το άλλοτε ακαδημαϊκά γραμμένα θέματα περί την αρχαιολογία σε γοητευτικά αφηγήματα.
Μπορεί να πάλεψε πολλές φορές για την προστασία και τη διάσωση μνημείων μέσα από τα γραπτά της. Μπορεί να μην άφηνε σε ησυχία το κοφτερό μυαλό της - που έκρυβε συχνά κάτω από το φαινομενικά αθώα και παιχνιδιάρικη έκφρασή της - και η πένα της ουκ ολίγες φορές να γινόταν κοφτερή λεπίδα.
Πάνω από όλα όμως η Παρασκευή ήταν δασκάλα. Ένας άνθρωπος που ήξερε να δίνει απλόχερα. Δεν κρατούσε μυστικά της δουλειάς για τον εαυτό της. Δεν έλεγε τη μισή είδηση στους συναδέλφους. Παρέδιδε με τη συμπεριφορά της καθημερινά μαθήματα ήθους. Άπλωνε το χέρι σε όσους τη χρειάζονταν και δεν δίσταζε να μοιράσει χωρίς δεύτερη σκέψη συμβουλές και πρωτότυπες ιδέες.
Κοσμογυρισμένη, λάτρης του καλού και συχνά ανθυγιεινού φαγητού και αχώριστη φίλη του τσιγάρου που δεν άφησε από το χείλη της ακόμη και στο μπαλκόνι του νοσοκομείου όπου νοσηλευόταν το τελευταίο διάστημα, η Παρασκευή θα παραμείνει στην καρδιά όχι μόνο όσων είχαν την τύχη να διδαχθούν πλάι της το καλό γούστο, την ευγένεια και το ήθος - εντός κι εκτός δημοσιογραφίας -, αλλά κι όσων την γνώρισαν το μεγαλείο της ψυχής της διαβάζοντας τα κείμενα της.
Βαθύς γνώστης του αρχαιολογικού ρεπορτάζ, το αναμόρφωσε
Παρ’ όλη τη «χαμηλόφωνη» παρουσία της, ήταν βαθύς γνώστης του αρχαιολογικού ρεπορτάζ, εύστροφη, γλαφυρή και απολαυστική στη γραφή της. Κατά τη διάρκεια της πολυετούς δημοσιογραφικής της παρουσίας κατάφερε να σπάσει τον ακαδημαϊσμό του αρχαιολογικού ρεπορτάζ, το οποίο ανανέωσε με ενδιαφέρουσες έρευνες που έκαναν την αρχαιοελληνική κληρονομιά και τα ζητήματα διαχείρισής της προσιτά στο ευρύ κοινό. Διαπιστευμένη συντάκτρια του υπουργείου Πολιτισμού, η Παρασκευή Κατημερτζή αντιμετώπιζε με κριτική διάθεση το ρεπορτάζ. Παράλληλα με τα ζητήματα αρχαιολογίας, η Παρασκευή Κατημερτζή, γνώριζε καλά και τη σύγχρονη τέχνη, δεδομένου του ότι διακρίθηκε και στο εικαστικό ρεπορτάζ.
Υπέγραψε πολλά από τα κείμενα για τη Βάσω Κατράκη, την Nelly’s, τον Γιάννη Κουνέλλη, τον Γιάννη Ψυχοπαίδη, τον Χρήστο Μποκόρο, τον Σπύρο Βασιλείου και άλλους καλλιτέχνες της σειράς μονογραφιών «Σύγχρονοι έλληνες εικαστικοί» που διανεμήθηκε με τα Νέα. Εξέδωσε έναν τόμο για την Αρχιτεκτονική της πέτρας (ΔΟΛ, 2008) και ημερολόγια αφιερωμένα στην ελληνική φύση και επιμελήθηκε τους τόμους El Greco: Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, Κρήτη - Βενετία - Ρώμη - Ισπανία (ΔΟΛ, 2007), Αρχαίες πολιτείες (ΔΟΛ, 2007), Ακρόπολη, από τα μνημεία στο Mουσείο (ΔΟΛ, 2009) κ.ά.
Από την Ελεύθερη Γνώμη στα Νέα
Γεννημένη στην Αθήνα το 1950, σπούδασε στη Σχολή Δημοσιογραφίας Όμηρος και στη Δημόσια Σχολή Ξεναγών. Μιλούσε αγγλικά, γερμανικά, ισπανικά και γαλλικά και εργάστηκε επί σειρά ετών ως ξεναγός. Η είσοδός της στη δημοσιογραφία έγινε το 1979 στην εφημερίδα Ελεύθερη Γνώμη και την επόμενη χρονιά μετακινήθηκε στην Αυγή. Η συνεργασία της με την εφημερίδα τα Νέα ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του 1980 και διήρκεσε μέχρι τη συνταξιοδότησή της το 2009. Διαπιστευμένη συντάκτρια στο Υπουργείο Πολιτισμού, διακρίθηκε στο πολιτιστικό ρεπορτάζ και το 2005 τιμήθηκε με το βραβείο Μπότση.
Στο κυλικείο του ΔΟΛ...
Δεν αποχωριζόταν το τσιγάρο ποτέ. Κι όταν απαγορεύτηκε το κάπνισμα στα γραφεία του ΔΟΛ, η Παρασκευή έπαιρνε τα χαρτιά της και έβρισκε καταφύγιο στο κυλικείο όπου δούλευε με πάθος, έκανε τα τηλέφωνά της, έβγαζε τις ειδήσεις της κι έγραφε στο χέρι όπου πάντα μισόκαιγε ένα τσιγάρο. «Ακόμα εδώ;» τη ρωτούσαμε. «Τώρα αρχίζω…», μας απαντούσε μ’ εκείνο το χαμόγελο που σε γέμιζε ζεστασιά. Τα κρατάμε αυτό το γλυκό χαμόγελο ζωντανό στη μνήμη.
Ο αν. υπουργός Πολιτισμού για το θάνατο της Παρασκευής Κατημερτζή
Για τον θάνατο της της Παρασκευής Κατημερτζή ο αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού Νίκος Ξυδάκης δήλωσε: «Με θλίψη πληροφορήθηκα μόλις το δυσάρεστο νέο του θανάτου της Παρασκευής Κατημερτζή. Υπήρξε πολιτιστική συντάκτρια με μεγάλη ευσυνειδησία και πάθος, μαιτρ του αρχαιολογικού ρεπορτάζ, ανήσυχο πνεύμα με ιδιαίτερη δημοσιογραφική ματιά και αγάπη για την πολιτιστική κληρονομιά. Πολυγραφότατη, άφησε πίσω της πλούσιο δημοσιογραφικό και συγγραφικό έργο που αποτύπωσε την Ελλάδα μέσα από τα μάτια ενός μορφωμένου και ευαίσθητου ανθρώπου. Η δημοσιογραφική οικογένεια έχασε μια πολυαγαπημένη συνάδελφο. Εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους της».
Διότι μπορεί να υπήρξε ξεναγός, να καθιερώθηκε ως δημοσιογράφος, αλλά αν έπρεπε μόνο μια λέξη να την χαρακτηρίσει αυτή θα ήταν δασκάλα. Αντίο Παρασκευή. Ήσουν ένα βασιλικό δώρο ζωής για όλους μας. Αντίο.
Η Παρασκευή Κατημερτζή έφυγε από τη ζωή πριν από λίγες ώρες, το απόγευμα της Πέμπτης, ύστερα από μάχη με τον καρκίνο. Η κηδεία της θα γίνει το Σάββατο 4 Απριλίου ώρα 11 το πρωί στο νεκροταφείο Καισαριανής.
Δεν υπάρχουν σχόλια