«Έφυγε» ο ακαδημαϊκός Χρύσανθος Χρήστου

Ένας σημαντικός πνευματικός άνθρωπος του τόπου, ο ακαδημαϊκός Χρύσανθος Χρήστου, ο διακεκριμένος καθηγητής χάρη στον οποίο δημιουργή...

Ένας σημαντικός πνευματικός άνθρωπος του τόπου, ο ακαδημαϊκός Χρύσανθος Χρήστου, ο διακεκριμένος καθηγητής χάρη στον οποίο δημιουργήθηκε η πρώτη έδρα της Ιστορίας της Τέχνης σε ελληνικό πανεπιστήμιο, ο ερευνητής της ελληνικής και της ευρωπαϊκής τέχνης, ο εξαιρετικός δάσκαλος, δεν βρίσκεται πια στη ζωή.


«Έφυγε» προχθές, σε ηλικία 94 ετών, έχοντας προσφέρει ανεκτίμητο έργο, ο ακαδημαϊκός Χρύσανθος Χρήστου τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στην έδρα Ιστορία της Τέχνης.

Ο Χρύσανθος Χρήστου γεννήθηκε στις Θεσπιές Βοιωτίας το 1922. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1943-1948). Υπηρέτησε ως Επιμελητής Κλασικών Αρχαιοτήτων (Βοιωτία-Εύβοια, 1951-1955, και Λακωνία-Αρκαδία, 1955-1965). Παράλληλα, κατά την περίοδο 1955-1957, με υποτροφία της γερμανικής κυβέρνησης (DAAD), έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Αρχαία και Νεώτερη Τέχνη στα Πανεπιστήμια της Βόννης και της Κολωνίας. Το 1965 εκλέχτηκε τακτικός καθηγητής της Ιστορίας της Τέχνης (η πρώτη έδρα της επιστήμης αυτής που ιδρύθηκε σε ελληνικό πανεπιστήμιο) και της Μεσαιωνικής και Νεώτερης Τέχνης της Δύσης στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Το 1979 μετακλήθηκε στην ίδια έδρα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου δίδαξε μέχρι την αποχώρησή του ως ομότιμος καθηγητής. Το 1991 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στην έδρα Ιστορία της Τέχνης.

Όσοι είχαν την τύχη να μαθητεύσουν στο πλευρό του κάνουν λόγο για μια σπουδαία προσωπικότητα, έναν βαθύ γνώστη της τέχνης, έναν σεμνό αλλά ιδιαίτερα μεταδοτικό δάσκαλο, ο οποίος ήξερε να κερδίζει το ενδιαφέρον αλλά και την εκτίμηση των φοιτητών του.


Η εξόδιος ακολουθία του Χρύσανθου Χρήστου θα γίνει την Πέμπτη, 28 Ιανουαρίου 2016, ώρα 12:00 μεσημέρι από τον Ιερό Ναό Αγίων Θεοδώρων του Α΄ Νεκροταφείου.

Ο Χρύσανθος Χρήστου υπέγραψε πλήθος δημοσιεύσεων που επικεντρώνονταν στην ευρωπαϊκή τέχνη, από την Αναγέννηση μέχρι σήμερα αλλά και ειδικότερα στην ελληνική τέχνη του 19ου και του 20ού αιώνα.

Κύρια αυτοτελή έργα: 

• Αρχαία Σπάρτη. Ιστορία και οδηγός του Μουσείου (1960), 
• Από την επιφάνεια στο βάθος (1961), 
• Γιάννης Σπυρόπουλος (1962), 
• Η Ιταλική Ζωγραφική κατά τον 16ο αιώνα, 2 τόμοι (1971-1972), 
• Η Ευρωπαϊκή Ζωγραφική στον 15ο αιώνα (1975), 
• Η Ζωγραφική του εικοστού αιώνα, Α΄(1976), Β΄(1978), Γ΄(1981), 
• Η Ευρωπαϊκή Ζωγραφική του δέκατου ένατου αιώνα (1983), 
• Σύντομη ιστορία της Νεότερης και Σύγχρονης Κυπριακής Τέχνης (1983),
• Η Ελληνική Ζωγραφική 1832-1922 (1981), 
• Η Ελληνική Γλυπτική (1983), 
• Το Αρχοντικό της Αγροτικής Τράπεζας (1985), 
• Greek Artists Abroad (1988), 
• Η αγροτική ζωή στην Τέχνη (1989), 
• Το ορεινό τοπίο στην Ελληνική Ζωγραφική (1991), 
• Η θάλασσα στην Ελληνική Ζωγραφική (1992), 
• Εισαγωγή στην τέχνη, Α΄: Αρχιτεκτονική πλαστική (1987), Β΄: Ζωγραφική, Χαρακτική, Σχέδιο (1988), Γ΄: Νεοελληνική Χαρακτική (1989), 
• Εθνική Πινακοθήκη. Ελληνική Ζωγραφική, 19ος -20ός αιώνας (1992), 
• Νεοελληνική Χαρακτική (1994), 
• Ζωγραφική του εικοστού αιώνα, Ελληνική Τέχνη (1996), 
• Η Ελληνική Ζωγραφική στον 20ò αιώνα, Α΄(1999), Β΄(2001), 
• Η Ιταλική Ζωγραφική του 14ου και 15ου αιώνα (2000), 
• Η Ζωγραφική του 17ου αιώνα. Το Μπαρόκ (1986), 
• Ο Μύθος του Προμηθέα και ο ζωγραφικός διάκοσμος της Ακαδημίας Αθηνών (2003), 
• Περικλής και Εφιάλτης, Τυραννοκτόνοι. Οι ανδριάντες του Ριάτσε. Τέχνη και Ιστορία (2004), 
• Η ζωοφόρος των Προπυλαίων του Πανεπιστημίου Αθηνών (2005), 
• Η Τέχνη σήμερα. Προβλήματα, κατευθύνσεις, χαρακτηριστικά και προοπτικές (2006), 
• Ρέμπραντ φάν Ράιν. Η ζωή και το έργο μιας μεγαλοφυḯας (2008), 
• Η ιστορία ως τοπιογραφία. Τα ελληνικά τοπία του Κάρλ Ρόττμαν (2009), 
• Πώλ Σεζάν (1839-1906). Από την ολοκλήρωση των διατυπώσεων του δεκάτου ενάτου αιώνα στις αφετηρίες των αναζητήσεων του εικοστού αιώνα (2010), 
• Τζιορτζιόνε. Αφετηρία της νεότερης τέχνης - Πεντακόσια χρόνια από τον θάνατό του (2011), 
• Ντιέγκο Ροντρίγκεθ ντε Σίλβα ι Βελάσκεθ (1599-1660). Η ισπανική φωνή της ευρωπαϊκής τέχνης (2012), 
• Αλμπρεχτ Ντύρερ (1471-1528). Η γερμανική φωνή στην ευρωπαϊκή τέχνη (2013), 
• Γιάν Βαν 'Αικ (περ. 1395-1441). Αφετηρία της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης (2015).

Πηγή: Α. Κουκά, Έθνος