Οταν έχεις επισκεφθεί πολλά μουσεία, συχνά η εικόνα επαναλαμβάνεται. Ο τρόπος έκθεσης των ευρημάτων είναι συχνά κοινός, με μικρές παραλλαγές...
Οταν έχεις επισκεφθεί πολλά μουσεία, συχνά η εικόνα επαναλαμβάνεται. Ο τρόπος έκθεσης των ευρημάτων είναι συχνά κοινός, με μικρές παραλλαγές. Λίγα από τα μουσεία που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια κατάφεραν να «σπάσουν τον κανόνα», με διασημότερο το νέο Μουσείο της Ακρόπολης.
Με την έννοια αυτή, το νέο Πολυκεντρικό Μουσείο των Αιγών ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Και η αιτία είναι ο τρόπος με τον οποίο εκτίθενται τα ευρήματα από τη μητρόπολη της αρχαίας Μακεδονίας, που δεν μοιάζει με κανένα άλλο από τα αρχαιολογικά μουσεία της χώρας. Μια τεράστια προθήκη με σιδερένια καρφιά, που θυμίζει μοντέρνο πίνακα. Μια δεύτερη προθήκη δημιουργεί με «άσημα» κεραμικά καθημερινής χρήσης ένα είδος «μάνταλα». Προθήκες με ειδώλια, όπλα, κοσμήματα, τοποθετημένα σε μια απρόσμενη αλλά άψογη γεωμετρία που δεν τα «εξαφανίζει» αλλά τα αναδεικνύει και, κυρίως, δημιουργεί την απορία: αυτή που θα οδηγήσει τον επισκέπτη στο πλάι της κάθε προθήκης, στην πινακίδα που εξηγεί.
Μία από τις πινακίδες αυτές τη βρήκα ιδιαίτερα συγκινητική. Μιλάει για τα «στρώματα της καταστροφής», τα πράγματα που ήρθαν στο φως κατά την ανασκαφή του αρχαίου ανακτόρου. «Ανάμεσά τους βρίσκονται τα κλειδιά των ναών που έχασαν τους πιστούς τους, τα κλειδιά-ιδεογράμματα των χαμένων σπιτιών, όπως εκείνα που παίρνουν μαζί τους οι πρόσφυγες να κλειδώνουν την ανάμνηση της πατρίδας. (…) Υπάρχουν ακόμα τα χαμένα νομίσματα και οι μικροί θησαυροί των κόπων που φυλάχτηκαν για μια άλλη στιγμή και ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκαν (…)». Ενα κείμενο γραμμένο με μεγάλη φροντίδα, χωρίς τη συχνά ξύλινη γλώσσα της αρχαιολογίας, αλλά ούτε και εύκολο λυρισμό. Δεν γνωρίζω προσωπικά την Αγγελική Κοτταρίδη, την «ψυχή» όλου αυτού του εγχειρήματος, αλλά μέσα σε λίγες γραμμές αισθάνομαι ότι «διάβασα» τον τρόπο που βλέπει τις Αιγές, στις οποίες έχει αφιερώσει τη ζωή της.
Το νέο μουσείο των Αιγών δεν είναι ανταγωνιστικό προς το γειτονικό μουσείο των βασιλικών τάφων της Βεργίνας, αλλά δημιουργεί (απρόσμενα) έναν ισάξιο πόλο για τον επισκέπτη. Μακάρι και η Πύδνα, το λιμάνι της αρχαίας Μακεδονίας, να είχε μια Κοτταρίδη, για να είχε μια καλύτερη τύχη από τη «μουσειακή αποθήκη» που της έφτιαξαν.
Πηγή: Γ. Λιάλιος, Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια