Εγώ, η λεπτοκαμωμένη καλλονή θεά του κυνηγιού, εγκαταλείπω το βάθρο μου και το αγαπημένο μου μουσείο, κτισμένο απ’ τον αείμνηστο ιπτάμενο Ορ...
 |
| Εγώ, η λεπτοκαμωμένη καλλονή θεά του κυνηγιού, εγκαταλείπω το βάθρο μου και το αγαπημένο μου μουσείο, κτισμένο απ’ τον αείμνηστο ιπτάμενο Ορλάνδο στον θερμό Νότο της μεσογειακής πατρίδας. |
Ο «δανεισμός» της Αρτέμιδος Λαφρίας σε Ιαπωνία, Κίνα, Ρωσία κ.α., ώστε να θαυμάσουν το κάλλος της σε Ανατολή και Βορρά.
Οκτώ άνδρες μέσα και τέσσερις ακόμη έξω αγωνίζονται να πείσουνε «ευγενικά» εμένα την Αρτέμιδα Λαφρία (εικ. 1), τη λεπτοκαμωμένη καλλονή θεά του κυνηγιού, να εγκαταλείψω το βάθρο μου και το αγαπημένο μου μουσείο, κτισμένο απ’ τον αείμνηστο ιπτάμενο Ορλάνδο στον θερμό Νότο της μεσογειακής πατρίδας, εκεί που μ’ έφερε στο φως και μ’ έστησαν ο Πέτρος και η Ανδρομάχη. Με σέρνουν απαλά με προσοχή, ομολογώ (εικ. 2), για να με κλείσουνε ερμητικά σε ξύλινο σεντούκι που ετοιμάστηκε στα μέτρα μου για να μεταφερθώ, όχι με το ιπτάμενο τέθριππο του περήφανου αδελφού μου, του φημισμένου Απόλλωνα Κιθαρωδού, στους Υπερβόρειους, αλλά με το ατσάλινο κολοσσιαίο πτηνό της Ολυμπιακής, ως έκθεμα στην απόμακρη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου και της απέραντης Κίνας, και σε συνέχεια στην αφιλόξενη παγωμένη στέπα των Ρος και στο κράτος τελικά των Αθηνών.
Εμένα, που προέρχομαι από έπαυλη πολυτελή της μεσσηνιακής πρωτεύουσας, κόσμημα λαμπρό αίθουσας συμποσίων με μαρμαροθετήματα και δάπεδα ψηφιδωτά παρέα με τον Μέγα Κωνσταντίνο και τον αγγελιοφόρο των θεών Ερμή. Φορώ κοντό χιτώνα με απόπτυγμα και δερμάτινες εμβάδες για να κυνηγάω τρέχοντας ελεύθερη στα δάση, κρατώ το τόξο στο αριστερό και βέλος στο δεξί έτοιμη να τοξεύσω ελάφια και Νιοβίδες. H ξανθιά μου κόμη δεμένη κότσο πίσω και του προσώπου μου τα χούγια βρίσκουνε τα παράλληλά τους στης Kνίδιας Αφροδίτης τη μορφή, ενώ η στάση και οι κινήσεις μου είναι αντίστοιχες με εκείνες του περίφημου Ερμή της Ολυμπίας, έργων λαμπρών του Αθηναίου Πραξιτέλη, που έχει πλάσει και το πρότυπό μου για κάποιο ιερό Αρτέμιδος της Αττικής.
Δεν ξέρω πόσοι από τους παρόντες συναισθάνονται την ταλαιπωρία μου και αν συμπάσχουνε μαζί μου όπως ο Πέτρος ο «Μεσσήνιος», αμετανόητος εραστής και της Μεσσήνης. Παρατηρώ με έκπληξη τη μικροσκοπική φωτογραφία που τοποθέτησαν αντί εμού στο βάθρο και κραυγάζω σιωπηρά από μέσα μου: «Αθλιοι, πετάξτε τη θλιβερή αυτή φωτογραφία, βάλτε τουλάχιστο στο βάθρο μιας θεάς που κάθε τόσο ταξιδεύει ένα αντάξιο, έστω γύψινο, αντίγραφό μου για να το βλέπουν οι πιστοί μου θιασώτες όσο λείπω!».
Αναλογίζομαι τα «προσδοκώμενα οφέλη» του προσωρινού όπως λένε «δανεισμού» μου και της ταλαιπωρίας του μεγάλου ταξιδιού μου για να θαυμάσουνε το κάλλος μου, μα και την τέχνη του δημιουργού μου, τα μάτια ανθρώπων του Βορρά και της Ανατολής, οφέλη που ενδεχομένως να προκύψουν και από αντίστοιχες ανταλλαγές και δανεισμούς έργων της Δύσης που θα οργανωθούν στη χώρα μου, στο πολυάνθρωπο κλεινόν άστυ των Αθηνών, γιατί όχι και στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα που θα με στερηθεί για μήνες. Μια έκθεση έργων αξιόλογων τέχνης ευρωπαϊκής στην Καλαμάτα θα έδινε, πιστεύω, χαρά μεγάλη στους ανθρώπους της, μα και σε μένα που ταξιδεύω και προσφέρομαι συχνά για εκθέσεις με θέμα πότε τη Γυναίκα, πότε τις Θεότητες του αρχαίου κόσμου και πότε το Κάλλος. Η πρόσφατη έκθεση στο Μουσείο το Κυκλαδικό με θέμα της το Κάλλος, ομολογώ, με κολακεύει αφάνταστα (εικ. 3) και προσπαθώ να κρύψω τις συγκολλήσεις των δεκαοκτώ θραυσμάτων που με συγκροτούνε, καθώς και τη ρωγμή που μου προκάλεσε στο δεξιό μου μάγουλο μία καρφίδα οξειδωμένη και μεταλλική κάποιου αδέξιου τεχνίτη της ρωμαιοκρατίας.
 |
| Η έκθεση στο Μουσείο το Κυκλαδικό με θέμα της το Κάλλος, ομολογώ, με κολακεύει αφάνταστα. |
* Το βιβλίο του Πέτρου Θέμελη «Αρχαία Μεσσήνη» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καπόν.
Πηγή: Π. Θέμελης, Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια