Από το εκπαιδευτικό πρόγραμμα στη Ζάκρο τον Μάιο του 2022 Η αρχαιολόγος Εύη Πίνη αφηγείται στο Short Stories στιγμές από το εκπαιδευτικό πρ...
 |
| Από το εκπαιδευτικό πρόγραμμα στη Ζάκρο τον Μάιο του 2022 |
Η αρχαιολόγος Εύη Πίνη αφηγείται στο Short Stories στιγμές από το εκπαιδευτικό πρόγραμμα που υλοποιείται επί χρόνια σε έναν από τους αγαπημένους της τόπους, τη Ζάκρο στην ανατολική Κρήτη.
Στη Ζάκρο πήγα πρώτη φορά ένα καλοκαίρι στις αρχές της δεκαετίας του ’90, για να επισκεφθώ φίλους και συναδέλφους που έκαναν ανασκαφή. Έμεινα λίγες ημέρες μαζί τους στο σπίτι της ανασκαφής, βοηθώντας σε διάφορες δουλειές. Μοιράστηκα το φαγητό και τις ρακές και τα βράδια στην ντίσκο Amnesia.
Όταν τελείωσαν οι μέρες των διακοπών, με το ζόρι ετοίμασα τον σάκο μου. Και καθώς το λεωφορείο έπαιρνε τη στροφή και έχανα από τα μάτια μου τον ευλογημένο τόπο, έδινα στον εαυτό μου υπόσχεση ότι θα ξαναγυρνούσα οπωσδήποτε στον τόπο που είχα ερωτευτεί με την πρώτη ματιά.
Τα έφερε έτσι η τύχη και επέστρεψα ως μέλος της ομάδας του ερευνητικού προγράμματος «Μινωικοί δρόμοι», που διηύθυνε η Στέλλα Χρυσουλάκη. Αλλά δεν ήταν η ανασκαφή που με έκανε να δεθώ τόσο με αυτό τον τόπο, όσο τα εκπαιδευτικά προγράμματα.
Η Στέλλα Χρυσουλάκη μαζί με τη Γιάννα Βενιέρη και τη Στάθυ Βαραμέντη –και άλλους συνεργάτες που, ας με συγχωρήσουν, δεν τους θυμάμαι– σχεδίασαν το 1988 ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα με τίτλο «Μία μέρα με τον Μίνωα» και το παρουσίασαν στα παιδιά του τοπικού σχολείου. Αυτή η δράση έμεινε στην ιστορία για πολλούς λόγους και ένας από αυτούς ήταν ότι γυρίστηκε ταινία από τον Φίλιππο Κουτσαφτή.
Ένα τόσο επιτυχημένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα θα ήταν κρίμα να μείνει χωρίς συνέχεια και ευτυχώς η ομάδα, της οποίας στο μεταξύ είχα γίνει και εγώ μέλος, αποφάσισε να το επαναλαμβάνει σε τακτά χρονικά διαστήματα, κάθε οκτώ με δέκα χρόνια περίπου.
Σε κάθε επανάληψη του προγράμματος όλο και κάτι είχαμε να προσθέσουμε: νέο εποπτικό υλικό, ένα παραμύθι για τα πολύ μικρά παιδιά, καινούργιες δραστηριότητες στο μουσείο της Σητείας, ένα θεατρικό. Και ο Φίλιππος Κουτσαφτής να μας ακολουθεί με την κάμερα.
Πολλές οι συγκινητικές στιγμές που έχουμε ζήσει όλα αυτά τα χρόνια, μα εγώ θα σταθώ σε αυτήν της τελευταίας εφαρμογής του προγράμματος, τον Μάιο του 2022. Η διοργάνωση ήταν από πολλές απόψεις δύσκολη και πολλές φορές σκεφτήκαμε ότι δεν θα τα καταφέρναμε. Η Στέλλα, αν και ήθελε πολύ να έρθει μαζί μας, δεν μπόρεσε για υπηρεσιακούς λόγους, το ίδιο και η Γιάννα Βενιέρη. Κατεβήκαμε μόνο δύο αρχαιολόγοι. Εγώ και η Αλεξάνδρα Σαλίχου. Μαζί μας συμπαραστάτης ο Δημήτρης Λένης.
Την πρώτη μέρα στο σχολείο με πλησίασε η Ντίνα Τζουανάκη, μια δασκάλα με καταγωγή από τη Ζάκρο. Μου είπε ότι αυτά που κάναμε με τους μαθητές της κάτι της θύμιζαν, ήταν σίγουρη ότι τα είχε ζήσει και η ίδια. Βάλαμε κάτω τις χρονολογίες και το βρήκαμε. Η Ντίνα είχε πάρει μέρος στο πρόγραμμα του 2002. «Αύριο θα φέρω να σας δείξω κάτι» μας είπε.
Την επομένη ήμασταν στο ανάκτορο με τους μαθητές της Ντίνας, την Ομάδα των Μικρών. Όταν τελειώσαμε το πρόγραμμα, η Ντίνα μου έφερε κάποιο αντικείμενο τυλιγμένο σε χαρτοπετσέτα. Ξετύλιξα τη χαρτοπετσέτα και είδα δύο μικρές πήλινες πινακίδες με γραμμική Β γραφή, σαν αυτές που είχαμε φτιάξει την προηγούμενη μέρα με τους μαθητές της. «Είναι δικές μου, τις είχα φτιάξει τότε και τις κράτησα για ενθύμιο».
Είκοσι χρόνια αυτές οι πινακίδες είχαν μείνει στο συρτάρι της για να της θυμίζουν ότι είχε ζήσει και εκείνη κάποτε «Μία μέρα με τον Μίνωα».
Διαβάστε κι άλλες ιστορίες στο Short Stories.
Πηγή: Ε. Πίνη, Short Stories
Δεν υπάρχουν σχόλια