Στα τέλη του 1992 αποκαλύφθηκαν στο οικόπεδο ιδιοκτησίας του Ι.Κ.Α., στην οδό Αγγελάκη 37, όπου σήμερα βρίσκεται το κτήριό του, τριάντα τάφ...
Στα τέλη του 1992 αποκαλύφθηκαν στο οικόπεδο ιδιοκτησίας του Ι.Κ.Α., στην οδό Αγγελάκη 37, όπου σήμερα βρίσκεται το κτήριό του, τριάντα τάφοι που ανήκουν στην ανατολική νεκρόπολη της Θεσσαλονίκης. Τα αρχαιολογικά κατάλοιπα του νεκροταφείου διατηρούνται στον ημιυπόγειο χώρο του κτηρίου και είναι ορατά μέσα από τη γυάλινη πρόσοψή του, από το πεζοδρόμιο.
Οι περισσότεροι τάφοι χρονολογούνται στη ρωμαϊκή περίοδο, ενώ ένας ανήκει με βεβαιότητα στην ελληνιστική εποχή. Η ποικιλία στην τυπολογία τους χαρακτηρίζει και τα δύο νεκροταφεία της πόλης. Δεκαέξι ήταν κιβωτιόσχημοι, πλινθόκτιστοι, με τα εσωτερικά τοιχώματα μερικών επενδεδυμένα με ορθομαρμάρωση. Οι υπόλοιπες ταφές ήταν τοποθετημένες σε λακκοειδείς ή κεραμοσκεπείς τάφους και μία παιδική ταφή σε αμφορέα (εγχυτρισμός). Ένας από τους δύο κτιστούς τάφους-θήκες του οικοπέδου, που ανήκει στον τύπο τάφου-βωμού, ήταν εξωτερικά επιχρισμένος με κονίαμα και διατηρούσε πήλινο αγωγό προς το εσωτερικό του, για τη ροή των χοών ως προσφορά προς τον νεκρό. Περίβολος περιέκλειε τρεις καμαροσκεπείς τάφους των πρωτοβυζαντινών χρόνων.
Ένα πηγάδι χρησιμοποιήθηκε σε δεύτερη φάση ως αποθέτης. Περιείχε πλήθος οστράκων αγγείων, οστά ζώων, θαλάσσια όστρεα, χάλκινα νομίσματα και χρυσό χαρώνειο οβολό (δανάκη, επί Γέτα, 199-200 μ.Χ.), πιθανώς υπολείμματα από ταφικές τελετές, όπως προσφορές στους νεκρούς και νεκρόδειπνα.
Οι ταφές ήταν λιτά κτερισμένες ή ακτέριστες. Διακρίνονται, ωστόσο, τα ειδώλια γυναικείων μορφών που είχαν τοποθετηθεί στην ελληνιστική ταφή.
Από τα ευρήματα των νεκροπόλεων της Θεσσαλονίκης αντλούμε πληροφορίες για τις εσχατολογικές δοξασίες, τα ταφικά έθιμα και τις σχέσεις των ανθρώπων με τους νεκρούς τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια