Είναι εντυπωσιακό πόσο λίγο (έως καθόλου) απασχολεί τον ευρύτερο πολιτικό κόσμο, τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης, αλλά και την κοινή γνώμη στ...
Είναι εντυπωσιακό πόσο λίγο (έως καθόλου) απασχολεί τον ευρύτερο πολιτικό κόσμο, τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης, αλλά και την κοινή γνώμη στην πλειονότητά της, το γεγονός ότι, εκτός από το λιανεμπόριο, παραμένουν κλειστά και τα μουσεία. Σε αυτή την πανδημία μάθαμε πολλά και ένα από αυτά είναι η αλυσιδωτή αλληλεξάρτηση όλων των εκδηλώσεων της ζωής, οι πολλές πτυχές της κοινωνίας και η σύνδεσή τους με τις πολλές πτυχές της οικονομίας. Εγινε, δηλαδή, περισσότερο σαφής η αλληλουχία φαινομενικά άσχετων λειτουργιών και ίσως ένα μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού κατανόησε εις βάθος πως η ατομική και οικογενειακή ευημερία είναι ευαίσθητη και επηρεάζεται από την πορεία μιας βεντάλιας παραμέτρων.
Σε μια κοινωνία με ισχυρές αντιφάσεις, όπως η ελληνική, όπου υπάρχουν υποστηρικτές τόσο της απολύτως υλιστικής θεώρησης της ζωής όσο και της ανορθολογικής παράλληλης πραγματικότητας, τα κλειστά μουσεία δεν τα προσέχουν παρά ελάχιστοι. Ενας ολόκληρος κλάδος της κοινωνίας, που ασχολείται με τον πολιτισμό, ιδίως εκείνος που ζει εκτός κρατικής υποστήριξης, απουσιάζει παντελώς από τη δημόσια συζήτηση. Θεωρείται πολυτέλεια, άραγε, να συζητήσει κανείς την επίπτωση στην ελληνική κοινωνία και οικονομία από την παρατεινόμενη παύση λειτουργίας των μουσείων και των χώρων τέχνης ή μήπως ελάχιστοι κατανοούν τι σημαίνει να είναι κλειστά μουσεία όπως το Μπενάκη, το Εθνικό και Ιστορικό, το Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών, το Κυκλαδικής Τέχνης, το Μουσείο Γουλανδρή και πολλά ακόμη που πλήττονται καίρια; Θέσεις εργασίας που μένουν στο κενό, εκθεσιακά προγράμματα που αναστέλλονται επ’ αόριστον, απόσυρση από τον δημόσιο διάλογο ιδεών και φορέων πολιτισμού, ακύρωση της σημασίας του πολιτισμού σε συνθήκες πανδημίας. Το αντίθετο θα έπρεπε να συμβαίνει.
Δυστυχώς, ελάχιστοι πολιτικοί είναι εις θέσιν να κατανοήσουν την προσφορά ενός μουσείου, ίσως γιατί τους είναι τόσο ξένο, τόσο ανοίκειο, τόσο εξωτικό και τόσο περιθωριακό να συζητηθεί το μέλλον των μουσείων σε καιρό υγειονομικής κρίσης. Και ενώ κανείς δεν υποτιμά όλες τις άλλες επαγγελματικές ομάδες, που είναι και αυτές χρήσιμες και αναγκαίες, απορεί πώς η υπηρεσία περιποίησης νυχιών κερδίζει ολόκληρους ειδησεογραφικούς τίτλους, αλλά το σφράγισμα των μουσείων θεωρείται μια συζήτηση πρώιμη και ελιτίστικη. Οι επιπτώσεις του κλυδωνισμού των μουσείων, που ασφαλώς συνδέονται με τους βασικούς πυλώνες της εκπαίδευσης και του τουρισμού, δυστυχώς, θα φανούν άμεσα και θα είναι τόσο κοινωνικές όσο και οικονομικές. Πρωτίστως, θα καταδείξουν τη φτώχεια του πολιτικού λόγου, αλλά και τις προτεραιότητες της κοινωνίας μας. Ο πολιτικός λόγος είναι τόσο προβλέψιμος και τόσο λίγος τη στιγμή που υπάρχουν συνθήκες να τεθούν εκ νέου οι προτεραιότητες.
Πηγή: Ν. Βατόπουλος, Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια