Σε παλιούς φέρνει αναμνήσεις και σε νέους γνωρίσματα για μια εποχή που δεν πρόλαβαν να γνωρίσουν.
Σε παλιούς φέρνει αναμνήσεις και σε νέους γνωρίσματα για μια εποχή που δεν πρόλαβαν να γνωρίσουν.
Το Αγροτικό Λαογραφικό Μουσείο Καλαμάτας, που πολλοί έχουν ακούσει, αλλά λίγοι γνωρίζουν, είναι μια ιδιωτική συλλογή του πρώην δημοτικού υπαλλήλου Νίκου Κισκήρα που με κόπο συγκεντρώνει και φροντίζει εδώ και πολλά χρόνια, είτε από την προσωπική του ζωή, είτε από φίλους που με ευχαρίστηση προσφέρουν προσωπικά αντικείμενα των προγόνων τους.
Το Μουσείο στεγάζεται σε ένα μικρό χώρο που παραχωρήθηκε από το Δήμο στο πάρκου του ΟΣΕ, κοντά στο χώρο του πατινάζ, που σίγουρα δεν είναι ότι καλύτερο, καθώς υπάρχουν σοβαρά προβλήματα υγρασίας και εξαερισμού. Ο κ. Κισκήρας, όμως δεν παραπονιέται και προσπαθεί να βρει λύσεις για τα προβλήματα αυτά, μιας και ο Δήμος του απέκλεισε την παραχώρηση ενός άλλου καλύτερου χώρου. Πάντως ο ίδιος έχει την πρόθεση να παραχωρήσει το μουσείο στο Δήμο Καλαμάτας. Αν και το Μουσείο λειτουργεί μόλις 4 χρόνια, πάνω από 3.000 μαθητές το έχουν επισκεφθεί, με τον κ. Κισκήρα να τους παρουσιάζει με δρώμενα τη ζωή στο χωριό.
Χιλιάδες εκθέματα
Η ξενάγησή μας στο Μουσείο ξεκίνησε, όπως και των μαθητών. Με τη βοήθεια ενός φαναριού του 1950, μπήκαμε σε ένα χώρο σκοτεινό, που όπως εξήγησε ο κ. Κισκήρας, ήταν ο τρόπος που ζούσαν οι αγρότες χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα με τα λυχνάρια και τις λάμπες.
Με τη βοήθεια της φλόγας πήγαμε στην κεντρική αίθουσα, όπου τα μάτια πια έχουν αρχίσει να συνηθίζουν το σκοτάδι. Καθίσαμε γύρω από το τραπέζι της οικογένειας και ξεκίνησε το διάβασμα βιβλίων της εποχής με τη λάμπα. Και καθώς «έφθασε» το ηλεκτρικό ρεύμα, άναψαν οι λαμπτήρες και άρχισαν να «αποκαλύπτονται» τα μυστικά μιας τυπικής αγροτικής κατοικίας.
Παρά την έντονη μυρωδιά μούχλας στο χώρο, η εικόνα που αντικρίζεις σε συνεπαίρνει. Χιλιάδες αντικείμενα μιας άλλης εποχής είναι εκεί, για να σου διηγηθούν την ιστορία τους.
Να ’σου η κρεβατοκάμαρα, η κουζίνα, το τραπέζι, ο σοφράς, το δωμάτιο με τον αργαλειό και όλα τα σύνεργα (ανέμη, ροδάνι κλπ), ο χώρος για τα ζώα με όλα τα απαραίτητα εξαρτήματα.
Και στην «αυλή», η μάκινα για τη σταφίδα, άλλα αγροτικά μηχανήματα και εργαλεία, πολύτιμα και χρήσιμα στο παρελθόν και κάποια από αυτά εξίσου χρήσιμα και τώρα.
Υπάρχουν ανάγκες
Ο επισκέπτης θα δει από κοντά το παλιό πλεκτό πατητήρι, πηγάδι που έχει χτισθεί μέσα στο χώρο, τα πέτρινα λιθάρια για το σπάσιμο του ελαιοκάρπου και φυσικά αργαλειό.
Πολλά από τα χιλιάδες αντικείμενα του Μουσείου ανήκουν στον κ. Κισκήρα και τα υπόλοιπα τα παραχώρησαν περίπου 70 φίλοι και γνωστοί, τα ονόματα των οποίων είναι αναρτημένα μέσα στο χώρο.
Όλα τα αντικείμενα δίνουν στον επισκέπτη τη δυνατότητα να πάρει μια ιδέα του τρόπου με τον οποίο ζούσαν μέχρι πριν από κάποια χρόνια οι πρόγονοί μας, αλλά και πολλοί σύγχρονοι, σε μια κοινωνία χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και τις ανέσεις του, χωρίς τρεχούμενο νερό και χώρους υγιεινής στο σπίτι, χωρίς αγροτικά μηχανήματα και σχετικές ευκολίες κατά την καλλιέργεια της γης και τη συγκομιδή των καρπών.
Σε ότι αφορά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο χώρος, ο κ. Κισκήρας, σημείωσε ότι με βοήθεια μηχανικού, έχει βρεθεί μια λύση για το σωστό – έστω- εξαερισμό του χώρου, ενώ θα τοποθετηθούν και μηχανήματα για την υγρασία.
Πηγή: Β. Βετουλάκη, ΘάρροςNews
Δεν υπάρχουν σχόλια