Το Μουσείο Ορσέ στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα | Musée d' Orsay Το Musée d'Orsay ένα μουσείο με παγκόσμια φήμη εξαιτίας της μεγάλης...
 |
| Το Μουσείο Ορσέ στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα | Musée d' Orsay |
Το Musée d'Orsay ένα μουσείο με παγκόσμια φήμη εξαιτίας της μεγάλης συλλογής έργων ιμπρεσιονισμού που διαθέτει, ένα εθνικό μουσείο της Γαλλίας στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα, αλλάζει όνομα και θα μετονομαστεί σε Musée d'Orsay- Valéry Giscard d'Estaing προς τιμήν του προέδρου της Γαλλίας από το 1974 έως το 1981, όπως ανακοίνωσε η υπουργός πολιτισμού της Γαλλίας Ροζελίν Μπασελό. Το αδελφό ίδρυμα του Μουσείου Ορσέ, το Musée de l'Orangerie, θα φέρει επίσης το όνομα του Βαλερί Ζισκάρ Ντ’ Εστέν.
Σπανίως ένα μεγάλο μουσείο αλλάζει όνομα, αλλά το συγκεκριμένο οφείλει την ύπαρξή του στον τέως Γάλλο Πρόεδρο, ο οποίος έσωσε τον σιδηροδρομικό σταθμό Gare d'Orsay από την κατεδάφιση το 1977 και ενέκρινε το σχέδιο για να μετατραπεί το εμβληματικό κτίριο σε μουσείο αφιερωμένο στην ιμπρεσιονιστική και μετα-ιμπρεσιονιστική τέχνη. Το Μουσείο του Ορσέ άνοιξε σχεδόν μια δεκαετία αργότερα, το 1986.
Ο Ζισκάρ Ντ΄Εστέν που πέθανε το 2020 εξαιτίας επιπλοκών του κορωνοϊού σε ηλικία 94 ετών τιμάται όπως και προηγούμενοι Πρόεδροι με τα ονόματά τους να κοσμούν μεγάλα πολιτιστικά Ιδρύματα όπως το Κέντρο Πομπιντού προς τιμήν του Ζορζ Πομπιντού και το Musée du quai Branly - Jacques Chirac που είναι αφιερωμένο στην τέχνη και τον πολιτισμό της Αφρικής, της Ασίας, της Ωκεανίας και της Αμερικής, προς τιμήν του Ζακ Σιράκ.
Το κτίριο - κόσμημα του μουσείου σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Βικτόρ Λαλού και από την κατασκευή του και μέχρι το 1939 χρησιμοποιήθηκε ως κτήριο του κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού της σιδηροδρομικής εταιρείας Παρισιού – Ορλεάνης.
 |
| Το ρολόι του κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού που βρίσκεται στο καφέ του μουσείου.| Musée d' Orsay |
Κρίθηκε ακατάλληλο για τα μεγάλα τραίνα της προπολεμικής περιόδου και κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου χρησιμοποιήθηκε ως ταχυδρομικό γραφείο, ως σταθμός μεταφοράς κρατουμένων στη Γερμανία, αλλά και ως σταθμός των επαναπατριζόμενων Γάλλων από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί. Μετά τον πόλεμο οι εγκαταστάσεις χρησιμοποιήθηκαν ως στούντιο και αίθουσα δημοπρασιών, ενώ από το 1973 σταμάτησε να χρησιμοποιείται.
Το 1977 η Γαλλική Κυβέρνηση αποφάσισε τη μετατροπή του κτηρίου σε μουσείο αφιερωμένο αρχικά στην τέχνη του 19ου αιώνα και τον επόμενο χρόνο χαρακτηρίσθηκε εθνικό μνημείο. Το μουσείο εγκαινιάστηκε από τον τότε Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας Φρανσουά Μιτεράν το 1986.
Στα 16.900 τμ. εκθεσιακού χώρου και σε 80 ξεχωριστές αίθουσες για μόνιμες και περιοδικές εκθέσεις όπως και στο αίθριο του ισογείου φιλοξενούνται σπουδαία έργα γλυπτικής και ζωγραφικής, αντικείμενα τέχνης, φωτογραφίες και εκτυπώσεις. Οι συλλογές του συγκροτήθηκαν από το Μουσείο του Λούβρου που παραχώρησε τα έργα καλλιτεχνών γεννημένων μετά το 1820, το μουσείο Jeu de Paume και το Εθνικό Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης που στεγάζεται στο Κέντρο Ζωρζ Πομπιντού και έχει στη συλλογή του έργα καλλιτεχνών γεννημένων μετά το 1870. Στις συλλογές του υπάρχουν αριστουργηματικά έργα των Καμίλ Πισαρό, Τουλούζ Λοτρέκ, Ζορζ Σερά, Πιερ Μπονάρ, Πολ Σεζάν, Γκουστάβ Κουρμπέ, Καμίγ Κορό, Εντγκάρ Ντεγκά, Εζέν Ντελακρουά, Πολ Γκογκέν, Βίνσεντ βαν Γκογκ, Εντουάρ Μανέ, Ανρί Ματίς, Γκούσταβ Κλιμτ, Ντομινίκ Ένγκρ, Κλοντ Μονέ, Ανρί Ρουσό και πολλών άλλων.
Πηγή: Αργ. Μποζώνη, LiFO
Δεν υπάρχουν σχόλια