Σκελετοί δίπλα στο κρεβάτι μου και άλλες ιστορίες από ένα αρχαίο νεκροταφείο

Ο Ευάγγελος Τσακιράκης και το εντυπωσιακό αρχαιολογικό εύρημα στο Λιατοβούνι Κόνιτσας, σε μια λήψη της Αγγέλικας Ντούζουγλη (16 Ιουνίου 1995...

Ο Ευάγγελος Τσακιράκης και το εντυπωσιακό αρχαιολογικό εύρημα στο Λιατοβούνι Κόνιτσας, σε μια λήψη της Αγγέλικας Ντούζουγλη (16 Ιουνίου 1995). 
[Credit: Από το προσωπικό αρχείο του Ευάγγελου Τσακιράκη]

Ο Ευάγγελος Τσακιράκης γράφει στο Short Stories για τη συμμετοχή του στην ανασκαφή του αρχαίου νεκροταφείου στο Λιατοβούνι Κόνιτσας το 1995 με την ομάδα της Αγγέλικας Ντούζουγλη.

Το 1995 που αποφοίτησα ως αρχαιολόγος αναζήτησα σχετική εργασία. Το καλοκαίρι λοιπόν προσλήφθηκα από την τότε Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Ιωαννίνων για την ανασκαφή στο αρχαίο νεκροταφείο στο Λιατοβούνι Κόνιτσας. Υπεύθυνη η προϊσταμένη της εφορείας, η αρχαιολόγος Αγγέλικα Ντούζουγλη.

Οι συνθήκες εργασίας ήταν ιδιαίτερα απαιτητικές. Ξυπνούσα νύχτα, στις πέντε το πρωί. Πήγαινα στον χώρο ανασκαφής με το υπόλοιπο συνεργείο, με ένα μικρό λεωφορείο του δήμου. Εργαζόμουν στη ζέστη έως το απόγευμα.

Την επιστροφή στην Κόνιτσα ακολουθούσαν πρόχειρο φαγητό, σύντομη ξεκούραση και εργασία με τα ημερολόγια της ανασκαφής, τα ευρήματα, τα σχέδια κ.λπ. έως πολύ αργά το βράδυ. Έξοδο στην Κόνιτσα έκανα ελάχιστες φορές.

Οι αρχαιολόγοι μέναμε σε σπίτι που είχε νοικιαστεί στο πλαίσιο της ανασκαφής. Η προϊσταμένη είχε το δικό της υπνοδωμάτιο, οι συμβασιούχες αρχαιολόγοι –η Ελευθερία και η Κική– κοιμούνταν σε ένα άλλο κι εγώ είχα το μεγαλύτερο δωμάτιο, το οποίο όμως ήταν σχεδόν άδειο, με μόνο ένα κρεβάτι στην άκρη.

Διότι το δωμάτιο αυτό είχε μια άλλη σημαντικότερη λειτουργία: σε αυτό αποθηκεύονταν για λίγες ημέρες τα ευρήματα της ανασκαφής, μέχρι να τα μεταφέρει το υπηρεσιακό όχημα της εφορείας στα Ιωάννινα.

Έτσι στο δωμάτιό μου συγκεντρώνονταν καθημερινά πολλά καφάσια με κτερίσματα των τάφων αλλά και σκελετούς: δεκάδες οι σκελετοί, από παιδιά, γυναίκες και άντρες, νεκροί εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Δεν με ενοχλούσε η παρουσία τους δίπλα στο κρεβάτι μου μες στη νύχτα ούτε και η σχετική μυρωδιά μούχλας. Η κούρασή μου ήταν πολύ μεγάλη για τέτοιες ανησυχίες κι ας είχα αποκτήσει έναν άσχημο βήχα.

Σε μια από τις ταφές που ήμουν υπεύθυνος βρέθηκε και μια μεγάλη χάλκινη πρόχους, το μεγαλύτερο μεταλλικό αγγείο που είχε βρεθεί έως τότε στην Ήπειρο. Ο ενθουσιασμός της προϊσταμένης ήταν πολύ μεγάλος.

Έτσι στις 16 Ιουνίου 1995, το μεσημέρι, με φωτογράφησε με την πρόχου πάνω στο τραπέζι, πριν από το φαγητό. Δεν φαίνομαι ενθουσιασμένος στη φωτογραφία που μου έδωσε τότε, αλλά αυτό οφείλεται στο ότι ήμουν κουρασμένος και ήθελα πρώτα να φάω.

•••

Το Short Stories αφιερώνει το κείμενο στη μνήμη της αρχαιολόγου Αγγέλικας Ντούζουγλη, η οποία έφυγε από τη ζωή στις 25/11/2023.

Πηγή: Ε. Τσακιράκης, Short Stories