Ο Θόδωρος Παπακώστας, ο γνωστός Αrchaeostoryteller , αποκαλύπτει στο Short Stories τα «εκπληκτικά» ευρήματα της πρώτης του ανασκαφικής εμπε...
Ο Θόδωρος Παπακώστας, ο γνωστός Αrchaeostoryteller, αποκαλύπτει στο Short Stories τα «εκπληκτικά» ευρήματα της πρώτης του ανασκαφικής εμπειρίας στο Silchester της Αγγλίας, που άνοιξαν τον δρόμο για την θριαμβική αρχαιολογική του πορεία.
Φοιτητάκι ήμουν. Και δεν το λέω υποτιμητικά. Νιώθαμε ενήλικες τότε αλλά αντικειμενικά δεν ήμασταν. Θα το μάθαινα αργότερα.
Φοιτητάκι λοιπόν και βρέθηκα στην πρώτη μου ανασκαφή, πρώτη μέρα. Σε έναν αρχαιολογικό χώρο κάπου στο Hamshire, στη νότια Αγγλία, το Silchester. Η πόλη κελτική αρχικά και μετά ρωμαϊκή, με το εκλατινισμένο όνομα Calleva Atrebatum. Επί της ουσίας η «καλύβα» της φυλής των Ατρεβάτων.
Μεγάλης έκτασης η ανασκαφή και ως πανεπιστημιακή να πηγαίνει με αργούς ρυθμούς. Μαζί με όλους πήρα κι εγώ τη θέση μου σε μια άκρη του χώρου και άρχισα με το μυστρί να σκάβω απαλά το χώμα. Μια στο τόσο, δεξιά κι αριστερά, οι άλλοι φοιτητές να ξεθάβουν μικροευρήματα. Ένα καρφί εδώ, ένα μεταλλικό αντικείμενο εκεί, κομμάτια σπασμένων αγγείων, μέχρι κι ένα νόμισμα ένας τυχερός λίγο πιο κει.
Ναι, δεν σκάβουμε ΓΙΑ ΝΑ βρούμε. Αλλά η χαρά του νεαρού φοιτητή αρχαιολογίας, που πρώτη φορά βρίσκεται να σκάβει το χώμα και να ανακαλύπτει τη μαγεία της ανασκαφής, είναι να βρει έστω κάτι. Τίποτε εγώ. Να ξύνω απαλά και προσεκτικά το χώμα και τίποτε.
Η πρώτη μέρα πέρασε έτσι. Όχι απλώς έτσι. Αγγλία γαρ. Κάποια στιγμή ξεκίνησε να βρέχει. Τι κι αν ήταν τέλη Ιουλίου; Η βροχή να πέφτει απαλά και αργά, βρετανικά, κι εμείς να σκάβουμε με παχιά μπουφάν και κουκούλες.
Ώσπου ξαφνικά πιάνει νεροποντή. Τότε μόνο μας έβγαλαν από τον αρχαιολογικό χώρο για να μην πάρουμε τον μισό χώρο κολλημένο στις μπότες μας. Wellies. Wellington boots μου είχαν πει να πάρω. Εκείνες τις πλαστικές μεγάλες μπότες κηπουρικής. Δεν ήξερα ότι έτσι τις έλεγαν.
Αλλά αυτή δεν ήταν μοναδική φορά που η έλλειψη πλούσιου λεξιλογίου με δυσκόλεψε σε εκείνη την ανασκαφή. Την επόμενη μέρα ξανά το ίδιο μοτίβο. Εγώ στο κομμάτι που μου είχε ανατεθεί να σκάβω αργά και προσεκτικά, να ξύνω φλούδες χώματος επί ματαίω και οι άλλοι, σε διάφορα άλλα σημεία του αρχαιολογικού χώρου, όλο και να βρίσκουν μικροπραγματάκια. Εγώ τίποτε. Παραπονεμένος.
Ώσπου η αρχαιολόγος που είχε τη γενική επίβλεψη της ανασκαφής φωνάζει κάποια στιγμή από μια άκρη του αρχαιολογικού χώρου: «We found a cess pit! Who’s up for digging it?». Pit άκουσα εγώ. Λάκκος. Ε, νισάφι λέω. Μες στον λάκκο θα έχει πεταμένα πράγματα. Θα έχει πλούσια στρωματογραφία.
Ήρθε η ώρα μου να βιώσω κι εγώ τη χαρά του να σκαλώνει το μυστρί σου σε ένα εύρημα και αργά και τρυφερά, χειρουργικά να το βγάζεις από το χώμα όπου βρισκόταν κρυμμένο 2.000 χρόνια τώρα. ΕΓΩ! Ξύπνησε ο Ροζίτα Σώκου μέσα μου και λέω: «Να η ευκαιρία»!
Και ξεκινάω να σκάβω τον μικρό λάκκο. Και πάλι να μη βρίσκω τίποτε. Έβρισκα όμως κάτι μικρούς πρασινωπούς σβώλους χώματος. Όλο και περισσότερους. Σχεδόν να φωσφορίζουν. Φωνάζω την υπεύθυνη αρχαιολόγο. Της λέω: «Τι είναι αυτά τα πράσινα κομμάτια χώματος που βγαίνουν συνέχεια;». «Μα είναι cess pit» μου λέει. Λες και κατάλαβα εγώ.
Μου εξήγησε, λοιπόν, ότι cess pit στα αγγλικά είναι ο λάκκος εναπόθεσης κοπράνων. Και σιωπηλός συνέχισα να σκάβω τον λάκκο όπου αφόδευαν οι Ρωμαίοι που μετανάστευσαν στην Αγγλία πριν από 2.000 χρόνια. Ναι, μες στο χώμα ενίοτε πρασινίζουν.
Η αρχαιολογική μου καριέρα ξεκίνησε θριαμβικά.
Διαβάστε κι άλλες ιστορίες στο Short Stories.
Πηγή: Θ. Παπακώστας, Short Stories
Δεν υπάρχουν σχόλια