Μία μέρα στο Μουσείο

Μέσα Ιουνίου, μεσημέρι στο Μουσείο της Ακρόπολης....

Περιμένοντας στην ουρά καταϊδρωμένα παιδάκια που πίνουν διαρκώς νερό, ορμούν στη σύνοδό τους αναζητώντας εναγωνίως την τουαλέτα. Τρεις νεαροί Γάλλοι καθισμένοι επάνω στο γυάλινο δάπεδο σκιτσάρουν του εργάτες που δουλεύουν στην υπόγεια ανασκαφή. Στον προθάλαμο οι αποσπασματικές φράσεις των ξεναγών δημιουργούν ένα ηχητικό τοπίο που «ντύνει» μουσικά το πλήθος. Μια κυρία μόλις έχασε το κινητό της τηλέφωνο και ζητεί βοήθεια από τις Πληροφορίες. Μια θυμωμένη τουρίστρια δεν καταλαβαίνει γιατί πρέπει να πληρώσει εισιτήριο για το Μουσείο, μολονότι αγόρασε ήδη ένα για την επίσκεψή της στον Παρθενώνα. Στην αίθουσα του πρώτου ορόφου με τα αρχαϊκά που δεν επιτρέπεται η φωτογράφιση κάποιοι διαμαρτύρονται, αλλά πώς μπορείς να είσαι σίγουρος ότι μια πόζα και μερικά βηματάκια προς τα πίσω δεν θα απειλήσουν τα εκθέματα;

Τα τεράστια τζάμια απ’ όπου περνά μαλακό το αττικό φως και τα γυάλινα πατώματα δεν αφήνουν τίποτε κρυφό. Οι φωτογράφοι του Μουσείου που ήσυχα δουλεύουν σε κάποια εκθέματα, ο καθαριστής των τζαμιών, οι εργαζόμενοι στην υπόγεια ανασκαφή, οι επισκέπτες, οι φύλακες, όλοι αποτελούμε κομμάτια της σύγχρονης ζωής που μπαίνει μέσα στο Μουσείο χωρίς να κρατά την αναπνοή της. Και χωρίς να βγάζει τα παπούτσια της σαν να επισκέπτεται περίκλειστο ναό της Γνώσης. Ολα εδώ συμβαίνουν φυσικά.

Στην είσοδο, πριν από τις μεγάλες αίθουσες, χωρίς να πρέπει κανείς να βγάλει εισιτήριο για να τη δει, βρίσκεται τοποθετημένη μια προτομή του Αριστοτέλη. Βρέθηκε σε άριστη κατάσταση στις ανασκαφές, που συνεχίζονται. Ο φιλόσοφος κοιτάζει πολύ ήσυχα όσα συμβαίνουν τριγύρω και, για όποιον θέλει να κοντοσταθεί μπροστά του, το βλέμμα του εξασφαλίζει μια στιγμή αιωνιότητας.

Πηγή: Μ. Βασιλειάδου, Καθημερινή