Το Μαντείο του Τροφωνίου

Η σημερινή εικόνα της περιοχής, που ελάχιστα θυμίζει την ύπαρξη του Μαντείου  Το Μαντείο του Τροφωνίου στη Λιβαδειά ήταν κατά τη μυθολ...

Η σημερινή εικόνα της περιοχής,
που ελάχιστα θυμίζει την ύπαρξη του Μαντείου 

Το Μαντείο του Τροφωνίου στη Λιβαδειά ήταν κατά τη μυθολογική παράδοση για τολμηρούς επισκέπτες. Βρισκόταν στις παρυφές της Λιβαδειάς, εκεί που αναβλύζουν οι πηγές του ποταμού της Έρκυνας.
Δεν ήταν απλό να επισκεφθεί κάποιος το μαντείο και να πάρει χρησμό. Χρειαζόταν προετοιμασία ημερών, ώστε να καθαρθεί και σωματικά και ψυχικά. Ο ενδιαφερόμενος πρώτα προσευχόταν και πλενόταν στα ψυχρά νερά του ποταμού. Κατόπιν προσέφερε θυσίες στους θεούς και την κρίσιμη νύχτα, πριν την κάθοδο στον λεγόμενο «Λάκκο του Αγαμήδη», έπινε νερό από τις δύο πηγές που ήταν δίπλα. Η μία λεγόταν της Λήθης, για να ξεχάσει ό,τι τον βάραινε και η άλλη της Μνημοσύνης, για να θυμάται ό,τι θα έβλεπε και θα άκουγε στο Μαντείο. Έπειτα έφθανε πια η στιγμή να κατέβει στα βάθη του υποχθόνιου μαντείου: έβαζε τα πόδια του μέχρι τα γόνατα μέσα στo άνοιγμα του εδάφους που αποτελούσε την είσοδο του μαντείου, τη λεγόμενη «απαγωγό οπή» κι εκείνη τον τραβούσε απότομα μέσα.
Σύμφωνα με το μύθο ο επισκέπτης του μαντείου έλειπε για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα πολλών ωρών και ακόμη και ημερών, ώσπου να τον ξεβράσει έξω η ίδια τρύπα, όπως ακριβώς τον ρούφηξε.

Όταν έβγαινε, ήταν συγκλονισμένος -στην αρχή λέγεται ότι δεν θυμόταν ούτε το όνομά του- και επιπλέον έχανε το χαμόγελό του κι έπρεπε να τον αναλάβουν οι ιερείς για να τον συνεφέρουν. Μόλις ανακτούσε την ομιλία του και την πρόσφατη μνήμη του, τον ανέκριναν για να τους διηγηθεί τα πάντα που είδε ή άκουσε εκεί κάτω, όλα αυτά που του συνέβησαν. Ο μύθος λέει ότι ο επισκέπτης πάθαινε κάποιο είδος παροδικής κατάθλιψης και για όποιον ήταν σκυθρωπός υπήρχε η ρήση: "εκ του Τροφωνίου μεμάντευται".

Ο σύγχρονος επισκέπτης χάνεται όχι πια στις υπόγειες διαδρομές του μαντείου του Τροφωνίου, αλλά στην ξεχωριστή ομορφιά του τοπίου, στην ειδυλλιακή περιοχή της Κρύας στη Λιβαδειά, όπου ο ποταμός της Έρκυνας δίνει ζωή στους αιωνόβιους πλατάνους και στις ρίζες τους που σαν περίτεχνα έργα θαυμαστού γλύπτη ξεχωρίζουν μέσα στα πλούσια τρεχούμενα νερά.




Πηγή: Αργυρώ Μαυροζούμη, Περιοδικό Αρχαιολογία και Τέχνες, http://www.arxaiologia.gr/site/content.php?artid=6663