Η Μαρία Ακαμάτη-Λιλιμπάκη αφηγείται στο Short Stories την ιστορία της εύρεσης στην Πέλλα του ψηφιδωτού με την παράσταση Κενταυρίνας, αλλά κ...
Η Μαρία Ακαμάτη-Λιλιμπάκη αφηγείται στο Short Stories την ιστορία της εύρεσης στην Πέλλα του ψηφιδωτού με την παράσταση Κενταυρίνας, αλλά και του αγοριού που πρώτο αναγνώρισε το φύλο της
Το 1984 στην ανασκαφή της Πέλλας ήρθε στο φως το ψηφιδωτό δάπεδο συμποσιακού χώρου στο κτίριο του «εστιατορίου» της περιοχής του ιερού του Δάρρωνος, τοπικού θεραπευτή θεού. Το δάπεδο, μετά τον επιτόπιο καθαρισμό του από τους συντηρητές Τάσο και Έφη Μοδίτση, αποκολλήθηκε. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε σε τεμάχια στο εργαστήριο για τις περαιτέρω εργασίες συντήρησης.
Παρά τις φθορές που είχε υποστεί και την απώλεια πολλών ψηφίδων ήταν ευδιάκριτη η πλούσια φυτική διακόσμηση με μικρές χρωματιστές φυσικές ψηφίδες. Αλλά και η σπάνια διακόσμηση του πίνακα μπροστά από το κατώφλι εισόδου του δωματίου. Η Κενταυρίνα της Πέλλας κρατά ρυτό και φιάλη και κάνει σπονδή σε υπαίθριο χώρο, όπως υποδεικνύει η σπηλιά μπροστά και το δέντρο πίσω της. Το ψηφιδωτό χρονολογείται στις αρχές του 3ου αι. π.Χ.
Ο επισκέπτης του Μουσείου Πέλλας βαδίζει σήμερα επάνω στη γυάλινη πλάκα που καλύπτει το συγκεκριμένο ψηφιδωτό, καθώς εισέρχεται στη θεματική ενότητα των λατρειών της πόλης. Τα εικονογραφικά, τεχνικά και χρονολογικά στοιχεία του παραπάνω ψηφιδωτού περιλαμβάνονται στη δημοσίευσή του. Είναι άγνωστη όμως στους περισσότερους η «επεισοδιακή» ταύτιση του φύλου της εικονιζόμενης μορφής.
Εξετάζαμε καθημερινά στο εργαστήριο το εικονογραφικό θέμα του πίνακα, που αποκαλυπτόταν σταδιακά με την εξέλιξη του καθαρισμού των ψηφίδων και πανευτυχείς κατανοούσαμε όλο και περισσότερο τη σύνθεση. Μια μέρα μαζεμένοι αρχαιολόγοι και συντηρητές γύρω από τον πάγκο συντήρησης κάναμε τις παρατηρήσεις μας.
Ακούγονταν φράσεις όπως «Ο Κένταυρος κρατά ρυτό και φιάλη με εξαιρετικές λεπτομέρειες», «…θαυμάσια η απόδοση του βράχου της σπηλιάς μπροστά στον Κένταυρο», «…και η σχηματική απόδοση του δέντρου πίσω από τον Κένταυρο ακόμη ένα σημαντικό τοπιογραφικό στοιχείο» και άλλα σχετικά.
Και τότε ακούγεται η παιδική φωνούλα του τετράχρονου Ν., δεινού μελετητή των ζώων εκείνη την εποχή, που έτυχε να είναι μαζί μας, να λέει δυνατά: «Είναι μαμά, έχει μεμέ». Και δείχνει με τον μικρό του δείκτη μια μικρή γκρίζα, ελαφρά ροζ ψηφίδα στο στήθος της μορφής, καλυμμένη ακόμη από άλατα.
Αμέσως ο Τάσος αφαιρεί τα άλατα και φαίνεται καθαρά το κόκκινο χρώμα της ψηφίδας στη θηλή, που αναγνώρισε το καθαρό βλέμμα του αγοριού.
Διαβάστε κι άλλες ιστορίες στο Short Stories.
Πηγή: Μ. Ακαμάτη-Λιλιμπάκη, Short Stories
Δεν υπάρχουν σχόλια