Η Εύη Τσώτα εξηγεί στο Short Stories πώς έγινε η εκκένωνση του μεσαιωνικού πύργου της Θήβας από 50 μεγάλα κιβώτια με αρχαία. Μια ιστορία με...
Η Εύη Τσώτα εξηγεί στο Short Stories πώς έγινε η εκκένωνση του μεσαιωνικού πύργου της Θήβας από 50 μεγάλα κιβώτια με αρχαία. Μια ιστορία με σωματική κούραση και άγχος, με σκάλα και εργολάβο, αλλά χωρίς δράκο
Αλλοι διάβαζαν για τη σπηλιά του Ali Baba και εγώ το 2007 σκεφτόμουν το Erebor και τον δράκο του Τόκιν (J. R. R. Tolkien). Στην τελική κάπου στον Μεσαίωνα έγιναν very famous οι δράκοι. Ουδείς φυσικά μπορούσε να με διαβεβαιώσει ότι ο πύργος του Σεντ Ομέρ στη Θήβα ήταν χωρίς δράκο. Η Θήβα άλλωστε είχε κάποτε τον δράκο της στη Δίρκη. Ασχέτως εάν τον έφαγε μπαμπέσικα ο Κάδμος.
Μπροστά μας όμως είχαμε 50 γεμάτα, ασήκωτα και μεγάλα ξύλινα κιβώτια, χωρίς δράκο. Καθόλου χώρος για ελιγμούς ή τρόπος να μπει κάποιο μηχάνημα εκεί μέσα. Ζήλεψα τους αρχαίους για την εφευρετικότητά τους. Τότε πάντως ζήλευα και όποιον είχε στη διάθεσή του αλουμινένια σκάλα της προκοπής.
Ο χρόνος κύλαγε και βιαζόμασταν να μεταφέρουμε τις αρχαιότητες. «Έχετε έναν μήνα». Θεϊκά προγράμματα. Παράλληλα εκτελούσαμε μεταφορές από και προς άλλες αποθήκες μας. Χρειαζόμασταν χώρο για να αποθηκευτούν τα ευρήματα που θα κατεβάζαμε.
«Ας φύγουν τα μπροστινά κιβώτια να μπορέσουμε να πατήσουμε και βλέπουμε» μου λέει ο Κώστας Μιμηγιάννης, εργατοτεχνίτης και πατριωτάκι από την Αιτωλοακαρνανία. «Άντε, βρε Κώστα, βρες μια σκάλα, πάρε και τον Παναγιώτη και βλέπουμε».
Πού να φτάσουν όμως δυο ζευγάρια χέρια και πού να βρούμε δεύτερο αυτοκίνητο για τις μεταφορές, εκτός από το βανάκι του Κώστα; Η λύση δόθηκε από τη συνεργασία με έναν τοπικό εργολάβο, τον Βαγγέλη Σιδεριά, με τον οποίο συνήθως σφαζόμασταν –με την καλή έννοια– σε εκσκαφές έργων. Έτσι αποκτήσαμε ένα αγροτικό και τρία παλικάρια ακόμη για κουβάλημα.
Άγχος μου, το περιεχόμενο των κιβωτίων. Δεν είχαμε καμία ιδέα τι περιείχαν ακριβώς, αλλά και το κατά πόσο θα αντέξει το ξύλινο μεσοπάτωμα. Ή ακόμη και εάν θα καταλήγαμε στο υπόγειο του πύργου παρέα με μουμιοποιημένα ποντίκια και περιστέρια. Σηκώσαμε μανίκια και ο Παναγιώτης Ροχάλης σκαρφάλωσε στο ψηλότερα τοποθετημένο κιβώτιο. Με τη βοήθεια ενός λοστού το άνοιξε.
Κακήν κακώς ανέβηκα και εγώ. Μέγιστη εξυπνάδα· το παραδέχομαι. Κοιτάμε για πρώτη φορά στο εσωτερικό ενός κιβωτίου. Η έκφραση «έμεινα παγωτό» δεν περιγράφει ακριβώς το ύφος μου. Άχυρο και εφημερίδες του 1938. Και ενδιάμεσα να προεξέχουν ψευδόστομοι αμφορείς, κάνθαροι, λήκυθοι, κύπελλα και μερικά μεταλλικά κουτιά αγνώστων πατρός και μητρός. Μάλιστα. Μας υποχρέωσαν οι συνάδελφοι του παρελθόντος σκέφτηκα.
Εκεί που με είχε πιάσει το παράπονο, γυρίζω και βλέπω από ψηλά το «δημιουργικό» χάος του πύργου. Και τα βλέπω. Στη γωνίτσα τους φρέσκα και καθαρά, πράσινα πλαστικά κιβώτια, που είχε φέρει ο Δημήτρης Κουτσοδήμος για να αντικαθιστούμε τα παλαιότερα. «Οκ, το ’χουμε παιδιά». Δεν μου βγήκε αυθόρμητα κάτι πιο πιασάρικο, αλλά λυπάμαι, ούτε ένα «γιούπι» δεν μου βγήκε.
Τα παλικάρια μας ανέβηκαν στα κιβώτια, ο ένας ψηλότερα από τον προηγούμενο. Μια ανθρώπινη αλυσίδα μέχρι το ταβάνι του πύργου μας και το πιο απομακρυσμένο βάσανό μας. Κάθε μεγάλο κιβώτιο άνοιγε και άδειαζε επιτόπου, με τα παιδιά μου –ακόμη έχω τη συνήθεια να τους θεωρώ παιδιά μου· τι να κάνουμε;– να παίρνουν ένα ένα αντικείμενο, ένα ένα αγγείο, ένα ένα μεταλλικό κουτί και χέρι χέρι να καταλήγουν στον τελευταίο της αλυσίδας που τα τοποθετούσε σε πλαστικό κιβώτιο.
Τα άχυρα έμεναν στο πλάι και κάθε κιβώτιο που άδειαζε κατέβαινε στο πάτωμα και έβγαινε έξω. Εκεί κάναμε τελικό έλεγχο στο φως της ημέρας μήπως μας είχε ξεφύγει κάτι.
Έτσι κατέβηκαν και άδειασαν τα 50 μεγάλα κιβώτια που εμπεριείχαν ευρήματα παλαιότερων ανασκαφών έως και τη δεκαετία του ’30. Με κούραση, λίγο άγχος, μέγιστη σωματική προσπάθεια, μπόλικο κρύο και ταλαιπωρία. Αλλά με πολλά χαμόγελα και καλαμπούρια κατά τη διάρκεια της δουλειάς.
Διότι έτσι συμβαίνει στην περίπτωσή μας. Ότι και να τύχει, βρίσκουμε τρόπο να περνάμε υπέροχα.
•••
Αφιερωμένο στην πιο σούπερ ομάδα της τότε Θ΄ ΕΠΚΑ: Βασίλη Αραβαντινό, Παναγιώτη Βαλμά, Έφη Κουρούνη, Δήμητρα Οικονόμου, Αθηνά Παπαδάκη, Κατερίνα Χαμηλάκη, Γιάννη Καλλιοντζή, Μαρία Χουντάση, Δημήτρη Κουτσοδήμο, Σοφία Μιχαήλογλου, Πέγκυ Βεργιώτη, Ιωάννα Μωραΐτου, Σπύρο Σαμαρτζή, Κατερίνα Φτίκου, Μαρία Κωστάρα, Κώστα Μιμηγάννη, Παναγιώτη Ροχάλη, Βαγγέλη Ανανία, Τίμο Σιάκουλη, Αντώνη Στεργίου, Σπύρο Ραχούτη, Κώστα Ροχάλη, (†) Βαγγέλη Νίκα.
Διαβάστε κι άλλες ιστορίες στο Short Stories.
Πηγή: Ε. Τσώτα, Short Stories
Δεν υπάρχουν σχόλια