Αρχαία γυάλινα αγγεία

Πρόκειται για τέσσερα δοχεία υγρών (αρωματικών ελαίων, οίνου κλπ.), τα οποία χρησιμοποιούνταν για καλλωπισμό ή σπονδές και ως επιτραπέζια αλ...

Πρόκειται για τέσσερα δοχεία υγρών (αρωματικών ελαίων, οίνου κλπ.), τα οποία χρησιμοποιούνταν για καλλωπισμό ή σπονδές και ως επιτραπέζια αλλά προσφέρονταν και ως κτερίσματα στους τάφους. Όλα έχουν κατασκευασθεί με τη μέθοδο της ελεύθερης εμφύσησης, η οποία από το δεύτερο μισό του 1ου αι. π.Χ. απλούστευσε και επιτάχυνε την παραγωγή γυάλινων σκευών. Aπό την εποχή αυτή και εξής τα γυάλινα σκεύη θα μετατραπούν από σπάνιο είδος πολυτελείας σε αντικείμενο προσιτό και στα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Τα φυσητά γυαλιά των ρωμαϊκών χρόνων έχουν πολύ λεπτά τοιχώματα.



Ο υαλουργός φυσά μια μάζα λιωμένου γυαλιού στο άκρο ενός λεπτού επιμήκους σιδερένιου σωλήνα (φυσητήρα), ώστε να τη διογκώσει και να δημιουργήσει φυσαλίδα στο εσωτερικό της. Τη διαμορφώνει φυσώντας, περιστρέφοντας τον φυσητήρα, αναθερμαίνοντας το γυαλί και χρησιμοποιώντας εργαλεία. Όταν επιτύχει το επιθυμητό σχήμα, αποσπά το αγγείο από τον φυσητήρα, συχνά μάλιστα προσκολλώντας στη βάση ένα στέλεχος, το οποίο θα του επιτρέψει στη συνέχεια την περαιτέρω επεξεργασία του (διαμόρφωση χείλους, προσθήκη λαβών και βάσης). Μετά τα μέσα του 1ου αιώνα μ.Χ., εμφανίστηκε η τεχνική της εμφύσησης σε μήτρα: η τεχνική αυτή επιτρέπει την ταυτόχρονη κατασκευή και διακόσμηση του γυάλινου αντικειμένου.


Η συλλογή γυάλινων σκευών του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου περιέχει κοινούς αλλά και εξαιρετικούς τύπους, οι οποίοι μαρτυρούν για τη συμβολή της Ελλάδας στην υαλοτεχνία αλλά και για εισαγωγές από την Ανατολή και τη Δύση.


Τα εικονιζόμενα αγγεία μπορείτε να δείτε στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο:



Προέλευση: Συλλογή Γρηγορίου Εμπεδοκλέους
Ύψος: 0,10-0,195μ.
Χώρος έκθεσης-Χρονολόγηση-Αρ. ευρ.: Αρύβαλλος Ε 996 (Προθήκη 12, αρ. 5, 50-100 μ.Χ.), Τριφυλλόστομη οινοχόη Ε 1159 (Προθήκη 13, αρ. 5, 2ος αι. μ.Χ.),κωνική πρόχους Ε 1626 (Προθήκη 14, αρ. 6, 3ος αι. μ.Χ.), πεπλατυσμένο φλασκί Ε 990 (Προθήκη 14, αρ. 12, 2ος-3ος αι. μ.Χ.)







Πηγή: Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο