Η νέα γλυπτική εγκατάσταση της Μαρίας Λοϊζίδου συνομιλεί δημιουργικά με τη μνήμη του τόπου και τα ίχνη της αρχαίας ελληνικής τέχνης Ο ...
 |
| Η νέα γλυπτική εγκατάσταση της Μαρίας Λοϊζίδου συνομιλεί δημιουργικά με τη μνήμη του τόπου και τα ίχνη της αρχαίας ελληνικής τέχνης |
Ο Κεραμεικός, το σημαντικότερο νεκροταφείο της αρχαίας Αθήνας, προσφέρει στον σημερινό επισκέπτη έναν από τους ωραιότερους αρχαιολογικούς περιπάτους λόγω της συνύπαρξης -μεταξύ άλλων- εξαιρετικών δειγμάτων επιτύμβιας γλυπτικής καθώς και γνωστών ταφικών μνημείων.
Σε αυτόν τον υπέροχο χώρο έρχεται να εναρμονιστεί η δουλειά της Μαρίας Λοϊζίδου «Μεταβίβαση | A Transfer», στο έργο της οποίας η μνήμη, το ίχνος, η σωματικότητα, το θραύσμα και ο τελετουργικός ρόλος της τέχνης αποτελούν βασικούς τόπους από τη δεκαετία του '80 που παρουσίασε τα πρώτα της έργα μέχρι σήμερα.
Η νέα γλυπτική εγκατάσταση της καλλιτέχνιδος συνομιλεί δημιουργικά με τη μνήμη του τόπου και τα ίχνη της αρχαίας ελληνικής τέχνης, αναδεικνύοντας όψεις της γυναικείας καλλιτεχνικής εργασίας - χειροτεχνίας που συνδέονται με την ύφανση, τη συλλογική εργασία, τη σχέση με τον χρόνο και την εικαστική απόδοση του γυναικείου ψυχισμού πάνω στο εργόχειρο.
Η Μαρία Λοϊζίδου υφαίνει ένα φαινομενικά δύσχρηστο και άκαμπτο υλικό, όπως το νήμα από ανοξείδωτο χάλυβα, και δίνει μορφή σε έργα εξαιρετικής λεπτοτεχνίας, υπερβαίνοντας την παλιά και ξεπερασμένη διάκριση τέχνης - χειροτεχνίας.
Ο επισκέπτης έρχεται σε επαφή με τα αέρινα έργα της καλλιτέχνιδος, όγκοι που κρέμονται από έναν δέντρο και θυμίζουν αγγεία καύσης, ένα αιωρούμενο χαλί με αρχαία και νεότερα ονόματα, έργα που έχουν ως αφετηρία την εικαστική και διανοητική προσέγγιση της ιστορίας και των μνημείων του συγκεκριμένου αρχαιολογικού χώρου.
«Μέσα από τη δική μας ενόρμηση να ξαναδούμε τη λειτουργία του αρχαιολογικού χώρου του Κεραμεικού με έναν τρόπο στοχαστικό αλλά και γνωσιακό, εισχωρώ μέσα σε αυτόν με εγκαταστάσεις που επιχειρούν να παριστούν -και όχι να αναπαριστούν- το αφανέρωτο ίχνος. Προσπάθησα να μη λειτουργήσω μιμητικά ως προς την αρχαιότητα, αλλά να κρατήσω από αυτήν τη δύναμη της μετάβασης. Ο χώρος αποτελεί τον ευνοϊκό τόπο που εξασφαλίζει την παρατεταμένη θύμηση της ζωής μας», σχολιάζει η Μαρία Λοϊζίδου.
Ωστόσο, τι κάνουμε μέσα σε έναν αρχαιολογικό χώρο που εξ ορισμού είναι ένα νεκροταφείο, για να μη λειτουργεί σαν κενοτάφιο της τέχνης;
«Η επιμελήτρια της έκθεσης Συραγώ Τσιάρα έδωσε την απάντηση επιλέγοντας από τη δουλειά μου, την πρακτική της πλέξης. Η ύφανση αποκαλύπτει μια πλοκή, μια αφήγηση...», όπως στον χώρο της σιωπηλής δράσης όπου μία κοπέλα πλέκει κι ένα αγόρι ξηλώνει ένα τεράστιο «χαλύβδινο» πλεκτό.
«Αντιλήφθηκα τον χώρο του Κεραμεικού, μέσα από πολλές επισκέψεις, αναγνώσεις, συναντήσεις, τις χιλιάδες βελονιές, συρραφές άπειρων εικόνων και σκέψεων, μέσα από την αγωνία μιας τεχνογνωσίας που να ανταποκρίνεται σε θέματα κλίμακας, αντοχής και κυρίως να εξασφαλίζει την ηπιότητα της συγκατοίκησης με τον χώρο φιλοξενίας. Τον συνάντησα έξω από τη ζωή μου, κάπου στην αθέατη πλευρά της μοίρας μας, στην ανάποδη της ύφανσής μου. Μίας ύφανσης, σαν χάδι από ανυπολόγιστη απόσταση εκατοντάδων χιλιομέτρων. Μέσα από αυτήν τη χειρονομία της δεξίωσης, όπου ο γέροντας παραχωρεί το δικό του μερίδιο ευτυχίας, νιώθω ότι η ύφανση αυτή αποτελεί πλέξη όλου του κόσμου», καταλήγει.
«Έργο στην Πόλη»
Η έκθεση που διαρκεί έως τις 31 Οκτωβρίου, σε επιμέλεια της διευθύντριας του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης Συραγώς Τσιάρα, εντάσσεται στο πρόγραμμα «Έργο στην Πόλη», στο πλαίσιο του οποίου ο Οργανισμός Πολιτισμού και Ανάπτυξης ΝΕΟΝ αναθέτει σε έναν καλλιτέχνη κάθε χρόνο τη δημιουργία έργου που εκτίθεται σε δημόσιο χώρο για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Είτε πρόκειται για δημόσιες εγκαταστάσεις μεγάλων διαστάσεων, όπως η «Εμφάνιση Αγγέλων» στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας της Fatima στην Πορτογαλία, είτε για μικρογραφικές αναπαραστάσεις εσωτερικού χώρου, διαρκές μέλημα για τη δημιουργό αποτελεί η ποίηση του υλικού που συνδιαλέγεται δημιουργικά με τη χειρωνακτική παράδοση, την αξία της απτικότητας και τον ορισμό του τοπίου μέσα από τη διαλεκτική σχέση του φωτός με τη σκιά.
Πονοσυλλέκτης
Εκτός από τα «πλεκτά» έργα, στον χώρο του Διπύλου, στο ύψος ενός τάφου, ο επισκέπτης συναντά ένα μπρούντζινο πλάσμα, τον «Πονοσυλλέκτη», ο οποίος μαζεύει τον πόνο όλων των ανθρώπων. «Η ?Μεταβίβαση?» της Μαρίας Λοϊζίδου ανακαλεί μία από τις θεμελιώδεις λειτουργίες της τέχνης που δεν είναι άλλη από τον αναστοχασμό και την επεξεργασία παρελθόντων βιωμάτων, συναισθημάτων και εμπειριών που σχετίζονται με την ατομική και τη συλλογική ιστορία», εξηγεί η Συραγώ Τσιάρα.
«Η υφή του υλικού και οι συνειρμοί που προκύπτουν από τη συνεργατική πρακτική της ύφανσης θέτουν εκ νέου ζητήματα κοινωνικών σχέσεων και ανταλλαγών με επίκαιρο τρόπο σε ένα πεδίο διαχρονικής δραστηριότητας και ανθρώπινης παρουσίας».
Πηγή: Αν. Κάραλη, Έθνος
Δεν υπάρχουν σχόλια