Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, απόγευμα Πέμπτης, Αύγουστος.
Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, απόγευμα Πέμπτης, Αύγουστος.
Στη Βασιλέως Ηρακλείου έχει σταθμεύσει μια κλούβα των ΜΑΤ· στο πεζοδρόμιο, στον ίσκιο των δέντρων, οι αστυνομικοί ακουμπούν βαριεστημένα πάνω στις ασπίδες τους. Στα παγκάκια του περιβόλου ζευγάρια μεταναστών κάθονται με τα παιδιά τους. Στις σκάλες της κεντρικής εισόδου τουρίστες φωτογραφίζουν τα αγάλματα του στηθαίου της πρόσοψης πριν προχωρήσουν στα εκδοτήρια εισιτηρίων. Από τις πρώτες αίθουσες ξεκινούν τα επιφωνήματα θαυμασμού και οι σέλφι, ιδιαίτερα μπροστά στον Δία (ή Ποσειδώνα;) του Αρτεμισίου –κάποιοι μάλιστα μιμούνται την κίνηση του αρχαίου θεού, για να απαθανατιστούν– και στο χάλκινο άλογο με τον αναβάτη του από την ίδια περιοχή. Κάνει ζέστη. Μερικές κυρίες βγάζουν βεντάλιες από τις τσάντες τους και τις ανοίγουν. Τα κλιματιστικά λειτουργούν αλλά τις πολύ ζεστές ημέρες ή όταν ο κόσμος είναι πολύς, λόγω παλαιότητας πιθανότατα, δεν επαρκούν. Ακούω συζητήσεις στα αγγλικά, τα γαλλικά, τα γερμανικά, τα κινεζικά, τα σουηδικά. Ελάχιστες ελληνικές λέξεις φτάνουν στ’ αυτιά μου. Πού είναι οι Έλληνες; Διακοπές, θα μου απαντήσετε. Φυσικά, απολύτως κατανοητό. Όμως δεν αναφέρομαι μόνο στον Αύγουστο.
Πέρυσι, το πρώτο μουσείο της χώρας σημείωσε αύξηση της επισκεψιμότητάς του κατά 8,9%. Αν και εξακολουθεί να παλεύει με προβλήματα και παθογένειες δεκαετιών, σε μια εξαιρετικά δύσκολη γειτονιά, είχε 594.219 επισκέπτες. Στην πλειονότητά τους ήταν ξένοι, σύμφωνα με έρευνα κοινού που πραγματοποιήθηκε σε δείγμα 1.000 ατόμων. Πόσοι συμπατριώτες μας το γνωρίζουν; Πόσοι έχουν απαρνηθεί ένα καφεδάκι με φίλους, λίγες ώρες σε έναν παιδότοπο με τα πιτσιρίκια τους, μια βόλτα στα μαγαζιά, για να δουν τα αριστουργήματά του; Πόσο «δικό μας» είναι εντέλει το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, αυτός ο «γίγαντας» των 9.500 τ.μ. και των 64 αιθουσών που μέσα από 11.000 συναρπαστικά εκθέματα αφηγείται την ανθρώπινη περιπέτεια στον ελληνικό χώρο από την προϊστορική εποχή μέχρι τα χρόνια των Ρωμαίων αυτοκρατόρων;
Και δεν είναι μόνο μάθημα ιστορίας –και, άρα, αυτογνωσίας– μια επίσκεψη σε αυτό. Είναι και μάθημα ταπεινότητας, ειδικά για όποιον περιηγηθεί στις αίθουσες με τα επιτύμβια γλυπτά. Η Φιλονόη που αποχωρίζεται το μωρό της, η Φαιναρέτη, ο κούρος της Μερέντας, η Ηγησώ, η Φρασίκλεια, ο Αντίπατρος, οι έφιπποι πολεμιστές, ο πατέρας που αποχαιρετά τον γιο του προσφέροντάς του ένα πουλάκι: αυτές οι μορφές είναι μαρμάρινα ενθύμια ζωής –ή μάλλον θανάτων– που τις διαδρομές τους δεν θα τις μάθουμε ποτέ. Αλλά πάντα θα μας κάνουν να συνειδητοποιούμε πόσο μικρά είναι συχνά τα «μεγάλα» που μας απασχολούν. Ως πολύτιμη υπενθύμιση του «carpe diem»...
Πηγή: Τ. Επτακοίλη, Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια