Η Ζέτα Ξεκαλάκη γράφει στο Short Stories για την εκπλήρωση ενός ονείρου της, με τη συμμετοχή της το 2005 σε αρχαιολογική έρευνα στην Αίγυπτ...
Η Ζέτα Ξεκαλάκη γράφει στο Short Stories για την εκπλήρωση ενός ονείρου της, με τη συμμετοχή της το 2005 σε αρχαιολογική έρευνα στην Αίγυπτο, συγκεκριμένα στην Γκουρόμπ, στην όαση του Φαγιούμ.
Το 2005 εκπλήρωσα επιτέλους το μεγαλύτερο παιδικό μου όνειρο: να πάω για αρχαιολογική έρευνα στην Αίγυπτο. Ήμουν στο τρίτο έτος ενός διδακτορικού με θέμα τη θέση των πριγκίπων στη φαραωνική Αίγυπτο. Ο προορισμός δεν θα μπορούσε να είναι ιδανικότερος. Επρόκειτο για την Γκουρόμπ, στην όαση του Φαγιούμ.
Εκεί κατά την Ύστερη Εποχή του Χαλκού δέσποζε ένα τεράστιο συγκρότημα. Στην αρχαιότητα ο χώρος λεγόταν ipet neswt, δηλαδή «βασιλικοί ιδιωτικοί χώροι» ή «διαμερίσματα». Οι αρχαιολόγοι που τον πρωτοερεύνησαν τον ονόμασαν συμβατικά Βασιλικό Χαρέμι. Γιατί εδώ ζούσαν ορισμένες από τις πολλές συζύγους των φαραώ μαζί με τα παιδιά τους και τις ακολουθίες τους. Εδώ ζούσαν επίσης γόνοι ευγενών από αιγυπτιακές κτήσεις.
Γύρω από το κυρίως συγκρότημα λειτουργούσαν εργαστήρια, ενώ μια αποβάθρα επέτρεπε σε πλοία που έρχονταν από το Δέλτα και μέσα από κανάλια να ξεφορτώνουν καλούδια απ’ όλη τη Μεσόγειο. Αυτό ήταν το Βασιλικό Χαρέμι της Γκουρόμπ τότε που οι φαραώ είχαν κάνει την Αίγυπτο μεσογειακή αυτοκρατορία.
Αυτό όμως που είχα μπροστά μου ήταν ένα μεγάλο ξερό χωράφι. Το είχαμε χωρίσει σε νοητά τετράγωνα για να το ερευνήσουμε μόνο επιφανειακά. Άδεια κανονικής ανασκαφής δεν είχαμε. Μας επιτράπηκε μόνο να «σκανάρουμε» περπατώντας το χωράφι, πιασμένοι σε μια μεγάλη ευθεία, να μαζεύουμε ό,τι βρίσκουμε κάτω, να το μαρκάρουμε και να το περνάμε σε έναν ψηφιακό χάρτη. Μπορούσαμε όμως και να καθόμαστε στα τετράγωνά μας, να μαζεύουμε ό,τι βρίσκουμε και να το καταγράφουμε. Άλλοι είχαν έρθει πολύ πριν από εμάς, είχαν σκάψει και είχαν βρει αριστουργήματα που έστειλαν μετά σε όλο τον κόσμο.
Να ’μαι τώρα λοιπόν στην Γκουρόμπ να ψάχνω στο τετράγωνό μου και να μαζεύω όστρακα. Πού η χτεσινή μου τύχη που βρήκαμε ένα δαχτυλιδάκι από υαλόμαζα με τη δέλτο του Τουταγχαμών επάνω. Χοροπηδούσα από χαρά.
«Σταμάτα» μου είχε πει μια ώριμη Αγγλίδα που το παίζει στην ομάδα αρχηγός. «Θα νομίζουν ότι βρήκαμε κάτι φοβερό και θα έρθουν το βράδυ και θα σκάψουν να κλέψουν». Μιλούσε για τους ντόπιους φύλακες του χώρου.
«Ποιοι, κυρία μου;» πήγα να της πω. «Αυτοί που είναι εδώ μια ζωή; Που γεννήθηκαν εδώ και θα πεθάνουν εδώ; Να κλέψουν από ποιον; Από σένα που ήρθες εδώ χτες και ποιος ξέρει πότε θα ξανάρθεις; Και που αν το βρουν αυτοί θα είναι κλοπή, ενώ αν το βρεις εσύ θα είναι “επιστημονική ανακάλυψη”; Ή μήπως όταν έσκαβε εδώ και πήρε μαζί του αντικείμενα ο κύριος του οποίου το όνομα φέρει το μουσείο –του συλλόγου φίλων του οποίου είσαι πρόεδρος– ήταν καλύτερα;». Είπα όμως να μην ανοίξω το στόμα μου.
Από τα χέρια μου περνάνε χοντροκομμένα κομμάτια καθημερινών σκευών από τοπική άργιλο, τα οποία ξεχωρίζω από άλλα, που είναι από ιλύ του Νείλου. Να όμως κάτι που δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Κάτι μου θυμίζει, αλλά δειλιάζω να το πω. Φωνάζω τον ειδικό. «Μυκηναϊκό» λέει επιβεβαιώνοντας την υπόθεσή μου.
Κάποτε ένα αγγείο φορτώθηκε στο πλοίο κι έφτασε στην Αίγυπτο για την ευχαρίστηση κάποιων που το υπολόγιζαν, ακριβώς επειδή ήταν από μακριά. Ο καιρός πέρασε, το περιεχόμενο καταναλώθηκε, το αγγείο έσπασε και χάθηκε.
Και το έφερε η τύχη ένα κομμάτι του να έρθει πάλι στο φως από κάποια που ήρθε από εκεί απ’ όπου έφτασε κι εκείνο. Κι εγώ πήγα στην Αίγυπτο για να βρω τελικά ένα κομμάτι από Ελλάδα στο πολυεθνικό «χαρέμι» των φαραώ.
Τελικά όλα συνδέονται. Όλοι είμαστε κομμάτια ενός αγγείου που ταξιδεύει, ευχαριστεί, εμπνέει, χάνεται και ξαναβρίσκεται. Αυτή είναι η πορεία του κόσμου.
Διαβάστε κι άλλες ιστορίες στο Short Stories.
Πηγή: Ζ. Ξεκαλάκη, Short Stories
Δεν υπάρχουν σχόλια