Βυζαντινές πριγκίπισσες, ακόμη και πορφυρογέννητες - που παντρεύονταν βάρβαρους ηγεμόνες. Θυγατέρες βασιλιάδων που ξενιτεύονταν από τη β...
Συνοικέσια που υπαγορεύονταν από πολιτικά κριτήρια και στρατιωτικές συμμαχίες σ' ένα ανεπτυγμένο σύστημα διπλωματίας. Στις πρακτικές αυτές θα αναφερθεί η βυζαντινολόγος Τζούντιθ Χέριν - Constantine Leventis Senior Research Fellow (Κέντρο Ελληνικών Σπουδών) και ομότιμη καθηγήτρια στο King’s College του Λονδίνου - σε διάλεξη με θέμα «Ο γάμος ως ένα βασικό συστατικό στην διπλωματία του Βυζαντίου», που θα δώσει αύριο, στις 19.30, στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού.
Η κ. Χέριν -γνωστή στην Ελλάδα και από τα βιβλία της «Γυναίκες στην Πορφύρα» και «Τι είναι το “Βυζάντιον”»- διευκρινίζει: «Το Βυζάντιο πάντα διακρινόταν για τη διπλωματία και τις ανεπτυγμένες ικανότητες των ηγεμόνων στον τομέα αυτό. Υπήρχαν πρεσβευτές και φρόντιζαν να διατηρούν επαφές με περιοχές που τους ενδιέφεραν, είχαν κατασκόπους, έστελναν εμπόρους να μάθουν τι γίνεται σε γειτονικές χώρες και γενικότερα είχαν αναπτύξει ένα ολόκληρο σύστημα προκειμένου να διαπραγματεύονται καλύτερα και να διατηρούν την ειρήνη. Εξάλλου, πίστευαν ότι είναι καλύτερα να μιλάς πάρα να πολεμάς. Ωστόσο, δεν έχει δοθεί επαρκής έμφαση στη σημασία γάμων, που γίνονται με τις θυγατέρες των αυτοκρατόρων με ηγέτες εκτός Βυζαντίου ή και εντός με σκοπό τη σύσφιξη δεσμών και τη διάδοση των ιδεών του Βυζαντίου, και σ' αυτό θα αναφερθώ καλύπτοντας το διάστημα από τις αρχές του 7ου αι. μέχρι και το 15ο».
«Εξωγαμία» και με Μογγόλους
Η ίδια αναφέρθηκε σε χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων «πολιτικών συνοικεσίων»: «Η "εξωγαμία" της εποχής -η αποστολή νυφών "έξω" από το σπίτι- γινόταν με πολυπληθείς ακολουθίες συμβούλων, με πλούσια δώρα και με σκοπό τη διάδοση μιας κουλτούρας και παιδείας μάλλον άγνωστα στους ξένους. Για παράδειγμα η πριγκίπισσα Αννα, που τέλη του 10ου αι. παντρεύτηκε τον Βλαδιμίρ του Κιέβου (έγινε ηγεμόνας της Ρωσίας), πήρε μαζί της ορθόδοξους συμβουλάτορες, που διέδωσαν την ορθοδοξία, τα ελληνικά γράμματα, δημιουργούσαν σχολεία, μοναστήρια. Επίσης, αρχές του 7ου αι. ο Ηράκλειος είχε υποσχεθεί την κόρη του σε Τούρκο, που ήθελε ως στρατιωτικό σύμμαχο. Μετά τη νίκη τους απέναντι στους Πέρσες τηρώντας τη συμφωνία έστειλε την κόρη του, αλλά ο Τούρκος είχε πεθάνει και την έστειλαν πίσω. Η πρακτική αυτή συνεχίζεται τον 13ο και 14ο αι. ακόμη και με Μογγόλους ηγεμόνες -που θεωρούνταν οι χειρότεροι των βαρβάρων, αν και εκπληκτικών στρατιωτικών ικανότητων. Σκοπός ήταν η δημιουργία διαδόχων, που θα αποτελούσαν φυσιογνωμίες - κλειδιά για την εξάπλωση των ιδεών του Βυζαντίου. Αξίζει, πάντως να σημειωθεί ότι δεν υπάρχουν καταγεγραμμένες σκέψεις των νυφών αυτών -παρόλο που ήταν όλες μορφωμένες δεν τις ενθάρρυναν να γράφουν για τον εαυτό τους».
Πηγή: "Αγγελιοφόρος"
Δεν υπάρχουν σχόλια