Η αρχαιολόγος Ευαγγελία Αγγέλκου σε μια από τις κυριακάτικες ξεναγήσεις στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού. Η αρχαιολόγος Ευαγγελία Αγγέλκου ...
 |
| Η αρχαιολόγος Ευαγγελία Αγγέλκου σε μια από τις κυριακάτικες ξεναγήσεις στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού. |
Η αρχαιολόγος Ευαγγελία Αγγέλκου γράφει στο Short Stories για ένα τρυφερό περιστατικό με ένα μικρό κορίτσι, κάποιους μήνες ύστερα από μια κυριακάτικη ξενάγηση στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού στη Θεσσαλονίκη.
Ηταν μια από αυτές τις Κυριακές που το μουσείο προσέφερε στους επισκέπτες του δωρεάν περιήγηση στη μόνιμη έκθεση. Ο ήλιος λαμπρός, αν και χειμωνιάτικος, και η μέρα ιδανική για βόλτα.
Λίγο πριν από τις δώδεκα το μεσημέρι είχε ήδη μαζευτεί μια ομάδα τριάντα περίπου ατόμων που αποτελούνταν από συνταξιούχους, παλιούς εκπαιδευτικούς που έρχονταν συχνά στις εκδηλώσεις του μουσείου, κάποιες κυρίες που συνέχισαν τη βόλτα τους μετά την εκκλησία, μερικούς φοιτητές αρχαιολογίας, διάφορες παρέες και κάποιους γονείς με τα παιδιά τους.
Περίπου δύο ώρες μας πήρε να κάνουμε την περιήγησή μας, να δούμε τα σημαντικότερα εκθέματα, να φωτίσουμε πτυχές του βίου των ανθρώπων της εποχής, να μιλήσουμε για τη Θεσσαλονίκη και τα μνημεία της.
Τέλειωσε η ξενάγηση και ο κόσμος άρχισε να σκορπίζει. Κάποιοι με ευχαρίστησαν, κάποιοι μου συστήθηκαν, μου έκαναν ερωτήσεις για το Βυζάντιο, ενώ άλλοι έφυγαν βιαστικά. Έφυγα κι εγώ. Να μην αργήσω για το κυριακάτικο τραπέζι.
Πέρασαν οι μέρες, πέρασαν και οι μήνες, πλησίαζε το Πάσχα. Βρέθηκα Σάββατο, με τον άντρα μου και τις κόρες μου, σε ένα μεγάλο σουπερμάρκετ λίγο έξω από την πόλη να σέρνουμε ένα φορτωμένο καρότσι. Τα κορίτσια ήταν μικρά. Η μικρή ήταν ανεβασμένη στο καρότσι και η μεγάλη το έσερνε μπροστά από τον μπαμπά της.
Ξάφνου βλέπω ένα άγνωστο κοριτσάκι να αφήνει το χέρι της μαμάς του και να τρέχει καταπάνω μου. Μελαχρινό, με μεγάλα καστανά μάτια και καρέ μαλλιά. Φορούσε τζιν παντελόνι, ροζ μπουφάν και κόκκινη στέκα με φιόγκο.
«Μαμά, μαμά, η ξεναγήστρα» φώναξε το κοριτσάκι. Ήρθε, με κοίταξε στα μάτια και με αγκάλιασε, μπροστά στα έκπληκτα μάτια της μάνας της και των κοριτσιών μου που δεν το γνώριζαν. Ούτε φίλη ούτε συμμαθήτρια ούτε γειτονάκι… Της χάιδεψα τα μαλλιά και χαμογέλασα, μάλλον αμήχανα.
«Ήσουν στην ξενάγηση;» τη ρώτησα. «Ναι». «Σου άρεσε το μουσείο;». «Πολύ», και με έσφιξε ξανά. Στο μεταξύ είχε πλησιάσει η μαμά της που έσερνε και αυτή ένα ανάλογο καρότσι.
«Πότε πήγες στο μουσείο;» τη ρώτησε κάπως αυστηρά. «Με τον μπαμπά μια Κυριακή» είπε το κοριτσάκι. Η μαμά στράφηκε σ’ εμένα. Με κοίταξε διερευνητικά. «Είστε αρχαιολόγος;» με ρώτησε. «Μάλιστα» είπα. «Πού;». «Στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού» απάντησα. Απομακρύνθηκαν.
«Να μας ξανάρθεις» φώναξα, καθώς το κοριτσάκι χοροπηδούσε στους διαδρόμους. «Ναι» απάντησε αυτό, καθώς διάλεγε μπισκότα. Φύγαμε κι εμείς να συνεχίσουμε τα ψώνια.
«Ποιο ήταν αυτό το κοριτσάκι, μαμά;» ρώτησε η μικρή. «Ένα παιδάκι που ήρθε στο μουσείο πριν από λίγο καιρό που έκανα ξενάγηση». «Ααα» έλαβα την απάντηση. «Πώς σε είπε; Ξεναγήστρα; Τι θα πει αυτό;» κοιτάχτηκαν μεταξύ τους τα κορίτσια. «Αρχαιολόγος δεν είσαι;». «Ναι».
Φύγαμε. Σε όλο τον δρόμο χαμογελούσα. Η «ξεναγήστρα». Τι ωραία λέξη. Η αγκαλιά από το κοριτσάκι ήταν η μεγαλύτερη διάκριση που έλαβα ως αρχαιολόγος.
Διαβάστε κι άλλες ιστορίες στο Short Stories.
Πηγή: Ε. Αγγέλκου, Short Stories
Δεν υπάρχουν σχόλια