Εννέα μυθικά μέρη που μπορεί να υπήρξαν πραγματικά

Η ύπαρξη ιστορικών στοιχείων βοηθά να εντοπιστούν πραγματικές τοποθεσίες μυθικών τόπων, από την Τροία και το κάστρο του βασιλιά Αρθούρου μέχ...

Η ύπαρξη ιστορικών στοιχείων βοηθά να εντοπιστούν πραγματικές τοποθεσίες μυθικών τόπων, από την Τροία και το κάστρο του βασιλιά Αρθούρου μέχρι τη βιβλική κολυμβήθρα του Σιλοάμ και τη μνημειώδη μινωική κατασκευή που ανακαλύφθηκε πρόσφατα στην Κρήτη.

Η ιστορία είναι γεμάτη με μυθικά μέρη, από σπίτια θρυλικών βασιλιάδων μέχρι επίγειες κατοικίες θεών και τεράτων. Αλλά ενώ είναι απίθανο η Ατλαντίδα ή η Σάνγκρι-Λα να ήταν πραγματικές, ίσως υπάρχει περισσότερη αλήθεια σε ορισμένους μύθους από ό,τι πιστεύεται, γράφει στο περιοδικό Smithsonian η ανθρωπολόγος Σόσι Παρκς. 

Ολο και περισσότερες αρχαιολογικές έρευνες υποστηρίζουν ότι ορισμένα μέρη, όπως ο μυθολογικός Λαβύρινθος, το Βίνλαντ, ο πρώτος οικισμός των Βίκινγκς στη Βόρεια Αμερική, ο ναός του Σολομώντα που περιγράφεται στη Βίβλο και άλλα, μπορεί να μην ήταν μύθοι. 

Από τη δυτική Τουρκία μέχρι την Ιερουσαλήμ και από την παράκτια Αγγλία μέχρι τις κολομβιανές Ανδεις, τα στοιχεία δείχνουν ότι οι παρακάτω εννέα μυθικοί τόποι, τους οποίους αναφέρει η Παρκς στο Smithsonian, μπορεί να υπήρξαν στην πραγματικότητα. Ιδού:

Τροία, Τουρκία 

Η Τροία ή Ιλιον, η πόλη που βρίσκεται στο επίκεντρο της Ιλιάδας του Ομήρου και χρησιμοποιήθηκε επίσης στην Αινειάδα του Βιργίλιου, είναι ένας από τους πιο θρυλικούς τόπους της κλασικής ελληνικής μυθολογίας. Στις ιστορίες υφαίνονται φανταστικές λεπτομέρειες –όπως η παρέμβαση των θεών στον Τρωικό Πόλεμο, ο άτρωτος Αχιλλέας και ο Δούρειος Ιππος, ένα ξύλινο άλογο-κρύπτη γεμάτη με έλληνες στρατιώτες- αλλά οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι ορισμένες πτυχές τους ήταν αληθινές. 

Χάρτης του 1792 απεικονίζει την πεδιάδα της Τροίας και το όρος Ιδη εν Τρωάδα στο βάθος. [Credit: Wikimedia commons/public domain]

«Πιστεύω ότι ο Τρωικός Πόλεμος ήταν ένα ιστορικό γεγονός» λέει ο Ρουστέμ Ασλάν, διευθυντής των ανασκαφών στην Τροία στη σημερινή Τουρκία, απλά «δεν ήταν το είδος που περιέγραψε ο Όμηρος». Ανασκαφές σχεδόν 150 χρόνων έχουν αποκαλύψει ότι η περιοχή όχι μόνο ήταν κατεχόμενη για 4.000 χρόνια, αλλά και κατά την Υστερη Εποχή του Χαλκού (όταν φέρεται να έλαβε χώρα ο Τρωικός Πόλεμος του Ομήρου) «οι Τρώες άρχισαν ξαφνικά να προετοιμάζονται για μια επίθεση από το εξωτερικό», λέει ο Ασλάν. 

Οι ερευνητές εξακολουθούν να αναζητούν αποδείξεις για τη μάχη που μαινόταν πέρα από τα τείχη της Τροίας για δέκα ολόκληρα χρόνια, αλλά ο τούρκος αρχαιολόγος δεν αμφιβάλλει ότι η πόλη βρίσκεται εκεί, θαμμένη κάτω από περίπου 20 μέτρα προσχώσεων από φερτά υλικά που συσσωρεύτηκαν από τον ποταμό Σκάμανδρο (ο σημερινός Καραμεντερές) εκεί κοντά. Η εκβολή αυτού του ποταμού, εξάλλου, καθιστά κατ’ αρχάς  την Τροία πολύ σημαντική: «Διότι αν ελέγχεις το λιμάνι, ελέγχεις τη Μεσόγειο και το Αιγαίο Πέλαγος», λέει ο Ασλάν. 

Η Τροία, ωστόσο, δεν είναι η μόνη μυθολογική τοποθεσία που ανακαλύφθηκε στην περιοχή. Ο επιβλητικός ναός του Απόλλωνα Σμινθέα κοντά στο χωριό Γκιουλπινάρ στα Δαρδανέλια, που χτίστηκε στην κορυφή ενός οικισμού του 6ου αιώνα π.Χ. για να προστατεύει τους αγρότες από τα ποντίκια, η  Αντανδρος (ένας αρχαίος ναυπηγικός οικισμός) και τα ιερά δάση του όρους Ιδη εν Τρωάδα, σημερινό Καζ Νταγ, είναι ιστορικές τοποθεσίες, που οι αρχαιολόγοι έχουν βρει ότι αντιστοιχούν σε μέρη τα οποία αναφέρονται στην Ιλιάδα και την Αινειάδα. Και μαζί, συνθέτουν τη Διαδρομή του Αινεία, που ακολουθεί το επικό ταξίδι του από την Τροία από όπου διέφυγε μετά τη λεηλασία της από τους Ελληνες, στην Ιταλία όπου αργότερα τα εγγόνια του θα ίδρυαν τη Ρώμη.

Σπήλαιο Γκόραμ (Σπήλαιο της Μέδουσας), Γιβραλτάρ 

Για τους αρχαίους ναυτικούς, το Σπήλαιο Γκόραμ, μια φυσική σπηλιά στη βάση της βόρειας Στήλης του Ηρακλή, στο Στενό του Γιβραλτάρ, ήταν η άκρη του γνωστού κόσμου. Αλλά μια μελέτη του 2021, που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση PLOS One υποδηλώνει ότι ο υπόγειος χώρος μπορεί να έπαιζε ακόμη μεγαλύτερο ρόλο στην ελληνική μυθολογία. Βαθιά μέσα στο σπήλαιο, οι αρχαιολόγοι βρήκαν θραύσματα από το κεφάλι μιας μεγάλης, κεραμικής Γοργόνας που χρονολογείται γύρω στον έκτο αιώνα π.Χ. Οι Γοργόνες ήταν τρεις τερατώδεις αδελφές (Σθενώ, Ευρυάλη και Μέδουσα) που τρομοκρατούσαν τους έλληνες ναυτικούς μετατρέποντάς τους σε πέτρα με ένα μόνο βλέμμα τους. Ο θρύλος τοποθετεί το κρησφύγετό τους κοντά στον Βράχο του Γιβραλτάρ. Εκεί, ο ήρωας Περσέας αποκεφάλισε τη Μέδουσα, την πιο κακιά από τις αδελφές, ενώ κοιμόταν. 

Στην περιοχή έχουν εντοπιστεί και άλλες μορφές Μέδουσας, αλλά αυτή είναι η πρώτη που ανακαλύφθηκε μέσα σε σπήλαιο. Συνδυάζοντας τα αρχαιολογικά στοιχεία με ιστορικές μαρτυρίες, τη γεωγραφία και τους μύθους, οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το σπήλαιο Γκόραμ ήταν πιθανότατα ο πνευματικός τόπος που οι πρώτοι θαλασσοπόροι πίστευαν ότι ήταν το σπίτι των Γοργόνων και ο τόπος της ήττας της Μέδουσας. Το Σπήλαιο Γκόραμ είναι το σημαντικότερο από τα τέσσερα σπήλαια του Συμπλέγματος Σπηλαίων Γκόραμ, (του έδωσε και το όνομά  του) που συγκαταλέγεται στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Και το καλοκαίρι οι επισκέπτες μπορούν να δουν την είσοδο του σπηλαίου στις ξεναγήσεις που γίνονται δύο φορές την εβδομάδα στην εκπληκτική ασβεστολιθική κορυφογραμμή του βρετανικού υπερπόντιου εδάφους στο νότιο άκρο της Ισπανίας.

Κάστρο Τιντάτζελ (Κάστρο του βασιλιά Αρθούρου), Αγγλία

Ο βρετανός κληρικός Τζέφρι του Μονμάουθ περιέγραψε το κάστρο Τιντάτζελ σαν τον τόπο σύλληψης του βασιλιά Αρθούρου συντελώντας στη διάδοση του θρύλου του βασιλιά Αρθούρου και τη σύνδεση του εντυπωσιακού φρουρίου του 13ου αιώνα στη βραχώδη ακτή της Κορνουάλης, στην Αγγλία, με τον θρύλο αυτό. Αλλά μέχρι πρόσφατα, κανείς δεν γνώριζε ότι κάτω από τα ερείπια του κάστρου βρισκόταν ένας ακόμη παλαιότερος οικισμός με χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να αντιστοιχούν στον θρυλικό ηγέτη. «Εχουμε πολύ ισχυρές ενδείξεις ότι επρόκειτο για ένα εξαιρετικό μέρος όπου έφταναν αγαθά και είδη πολυτελείας από τον κόσμο της Μεσογείου σε μεγάλες ποσότητες», λέει η αρχαιολόγος Τζάκι Νοβακόφσκι, επικεφαλής του αρχαιολογικού ερευνητικού προγράμματος στο Κάστρο Τιντάτζελ. Αν και η ομάδα δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα ποιος κυβερνούσε την παλαιότερη τοποθεσία, ο βασιλιάς Αρθούρος «ταιριάζει στο προφίλ όσον αφορά στο τι θα περιμέναμε σε αυτή την κρίσιμη περίοδο της βρετανικής ιστορίας του πέμπτου και έκτου αιώνα», εξηγεί η αγγλίδα αρχαιολόγος.

Η πύλη του κάστρου Τιντάτζελ.
[Credit: english-heritage.org.uk/visit/places/tintagel-castle]

Αυτό που όμως, γνωρίζει με βεβαιότητα είναι ότι, ανεξάρτητα από τον αν βρισκόταν πραγματικά εκεί ή όχι, ο βασιλιάς Αρθούρος έχει «γίνει σε μεγάλο βαθμό μέρος της ιστορίας» που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά γύρω από το Τιντάτζελ. Ακόμη και το κάστρο που χτίστηκε εκεί από τον Ριχάρδο της Κορνουάλης γύρω στο 1203 μ.Χ., κατασκευάστηκε, εν μέρει, για να συνδέσει την εξουσία του με τον θρυλικό βασιλιά. Είναι ενδιαφέρον, ωστόσο, ότι ο μύθος του Αρθούρου δεν είναι ο μόνος με τον οποίο συνδέεται το Τιντάτζελ. «Υπάρχει επίσης η ιστορία του Τριστάνου και της Ιζόλδης», λέει η Νοβακόφσκι, ένας κέλτικος μύθος που αφηγούνταν οι τροβαδούροι του 12ου αιώνα, ο οποίος σε μία εκδοχή του 13ου αιώνα συνδέθηκε με τον θρύλο του Αρθούρου. 

Είναι η ιστορία ενός απαγορευμένου έρωτα, στην οποία ο ιππότης Τριστάνος ερωτεύεται την πριγκίπισσα Ιζόλδη, ενώ αυτή πρόκειται να παντρευτεί τον βασιλιά Μαρκ της Κορνουάλης. «Σε ολόκληρη την Κορνουάλη, μπορείτε να εντοπίσετε αρκετά μέρη που συνδέονται με τον βασιλιά Μαρκ, τον Τριστάνο και την Ιζόλδη. Η ιστορία κυκλοφορούσε ευρέως σε όλη την Ευρώπη την ίδια εποχή με εκείνη του βασιλιά Αρθούρου, αλλά δεν συνδέεται με το Τιντάτζελ με τον ίδιο τρόπο. Νομίζω ότι αυτό οφείλεται εν μέρει στην επιτυχία των βικτοριανών συγγραφέων και ζωγράφων [που συνέδεσαν το Τιντάτζελ] με τα ερείπια του κάστρου του βασιλιά Αρθούρου». 

Λ’Ανς ο Μέντοους (Βίνλαντ), Νέα  Γη 

Για χρόνια, οι εξερευνητές αναζητούσαν στοιχεία για το Βίνλαντ (τη Γη της Αμπέλου στην αρχαία σκανδιναβική γλώσσα), ένα μακρινό μέρος με καταπράσινα λιβάδια, γεμάτο σολομούς και άγρια σταφύλια, που περιγράφεται στα Σκανδιναβικά Επη των Γροιλανδών του 13ου αιώνα. Αν ο θρύλος είναι αληθινός, η παραθαλάσσια τοποθεσία, όπου εγκαταστάθηκαν για λίγο ο Βίκινγκ Λέιφ Ερικσον και το πλήρωμά του γύρω στο 1000 π.Χ., ήταν το πρώτο μέρος που «ανακάλυψαν» οι Ευρωπαίοι στον Νέο Κόσμο, σχεδόν 500 χρόνια πριν από τον Χριστόφορο Κολόμβο. Ετσι, τη δεκαετία του 1960 όταν στο άκρο της βόρειας ακτής της Νέας Γης στον Καναδά, αποκαλύφθηκαν στοιχεία κτισμάτων με τοίχους από κλαδιά, σχεδιασμένα από Σκανδιναβούς, οι αρχαιολόγοι ήλπιζαν ότι επρόκειτο για τον συγκεκριμένο τόπο.

Ανακατασκευασμένο σπίτι των Βίκινγκ στον αρχαιολογικό χώρο Λ’Ανς ο Μέντοους (Βίνλαντ) στη Νέα Γη.
[Credit:www.worldhistory.org/image/9188/lanse-aux-meadows]

Σύντομα ακολούθησε ο εντοπισμός και άλλων ευρωπαϊκών αντικειμένων –μια χάλκινη καρφίτσα μανδύα, ένας στρόβιλος ατράκτου, ένα επιχρυσωμένο θραύσμα ορείχαλκου- μαζί με έναν χώρο τήξης και επεξεργασίας σιδήρου, πράγμα που έπεισε τους μελετητές ότι η τοποθεσία ήταν πράγματι το μυθικό Βίνλαντ. Σήμερα οι αρχαιολόγοι συνεχίζουν να μελετούν τα παμπάλαια μυστικά του μέρους, που σήμερα ονομάζεται L’Anse aux Meadows National Historic Site. Στον χώρο, δε, υπάρχουν ανακατασκευές των αρχικών κατοικιών όπου οι Βίκινγκς ζούσαν κατά καιρούς για περίπου 20 χρόνια. 

Λίμνη Γκουαταβίτα (Ελ Νοτράντο), Κολομβία 

Οι Ισπανοί κατακτητές περιέγραψαν για πρώτη φορά ένα μυθικό βασίλειο της Νότιας Αμερικής με τεράστιο πλούτο, όπου κυβερνούσε ο Ελ Ρέι Ντοράντο. Οι τελετές ενθρόνισης του ηγέτη το 1541 περιλάμβαναν την κάλυψη του σώματός του με χρυσόσκονη και την τελετουργική ρίψη θησαυρού στο κέντρο μιας ιερής λίμνης. Στους αιώνες που ακολούθησαν, οι εξερευνητές αναζητούσαν πυρετωδώς το βασίλειο του «Ελ Ντοράντο» σε όλη την Κολομβία, τη Βενεζουέλα, τη Γουιάνα και τη Βραζιλία, αλλά χωρίς αποτέλεσμα, μέχρι που τελικά, εγκατέλειψαν την ελπίδα να το βρουν. 

Ωστόσο, ο Χουάν Πάμπλο Κιντέρο-Γουζμάν, αρχαιολόγος και επιμελητής στο Μουσείο Χρυσού της Κολομβίας, υποστηρίζει ότι αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει αλήθεια στην ιστορία. «Ολες οι λίμνες στην περιοχή Μουίσκα ήταν τόποι προσφοράς», λέει, «Είναι πιθανό ότι σε κάποιες από αυτές πραγματοποιήθηκαν τελετουργίες παρόμοιες με αυτές του Ελ Ντοράντο, αλλά πιστεύω ότι, για κάποιο χρονικό διάστημα κατά την περίοδο των Μουίσκα [600 έως 1600 π.Χ.], η λίμνη Γκουαταβίτα ήταν το μέρος με τη μεγαλύτερη απήχηση για την πραγματοποίηση αυτής της τελετουργίας».

Χρυσή σχεδία, έργο προκολομβιανής χρυσοχοΐας των Μουίσκα που εκτίθεται στην Αίθουσα Προσφορών του Μουσείου Χρυσού στη Μπογκοτά της Κολομβίας και συνδέεται με τον θρύλο του Ελ Ντοράντο. [Credit: Wikimedia Commons]

Τα τελευταία 400 χρόνια, έχουν ανασυρθεί πολυάριθμα πολύτιμα αντικείμενα από τη λίμνη Γκουαταβίτα, από τουμπάγκα (κράμα χρυσού και χαλκού), σμαράγδια και ανθρωπόμορφα πήλινα αγγεία, μέχρι τρίχες, βαμβάκι και κρανία ζώων. Κατά την έρευνά του, ο Κιντέρο-Γουζμάν βρήκε στοιχεία που αποδεικνύουν ότι οι τελετουργίες λάμβαναν χώρα στην άκρη του νερού, σε κάτι που «θα μπορούσε να είναι ένας ναός, ένας τελετουργικός χώρος που προοριζόταν για την πραγματοποίηση προσφορών κύρους», λέει ο κολομβιανός αρχαιολόγος. Αν και τα ευρήματα δεν αποδεικνύουν με βεβαιότητα ότι η λίμνη Γκουαταβίτα ήταν ο τόπος για τον οποίο μιλούσαν οι κονκισταδόρες, «δεν αντικρούεται η πιθανότητα ότι η θρυλική τελετή του Ελ Ντοράντο γινόταν εδώ», σημειώνει ο Κιντέρο-Γουζμάν. Προς το παρόν, τουλάχιστον, η πιο πιθανή προέλευση του μύθου είναι το μέρος όπου κυβερνούσαν οι Μουίσκα στη Γκουαταβίτα, κάποτε διάσημος τελετουργικός τόπος προσκυνήματος γνωστός για την ικανότητα των χρυσοχόων του.

Αΐν Ντάρα (Ναός του Σολομώντα), Συρία 

Το 2018, μετά από ένοπλες συγκρούσεις και βομβαρδισμούς καταστράφηκε ο Αΐν Ντάρα, ένας ναός 3.000 ετών στη βορειοδυτική Συρία, τον οποίο ορισμένοι αρχαιολόγοι αναγνώρισαν ως τον βιβλικό ναό του Σολομώντα, τη δεκαετία του 1980. Ο αρχαίος χώρος είχε περισσότερα κοινά χαρακτηριστικά με τον ναό που περιγράφεται στο Βιβλίο των Βασιλέων από οποιονδήποτε άλλο που αποκαλύφθηκε πριν ή μετά, ενώ επίσης βρέθηκαν και τοίχοι σκαλισμένοι με ανάγλυφα λιοντάρια και χερουβείμ, μια αυλή στρωμένη με πλάκες, μια μνημειώδης σκάλα που φυλάσσεται από σφίγγες και ένας πολυώροφος διάδρομος.

Ερείπια του ναού Αΐν Ντάρα στο Χαλέπι της Συρίας. [Credit: Wikimedia Commons]

Ακόμη και η θέση του ναού σε ένα ύψωμα με θέα στην πόλη απηχεί την απεικόνιση του ναού στη Βίβλο. Παρόλο που οι βομβαρδισμοί και οι λεηλασίες του χώρου εμποδίζουν τους αρχαιολόγους να βρουν περισσότερες αποδείξεις για τη θρυλική του ιδιότητα, μερικά από τα σημαντικότερα τεχνουργήματα του ναού εκτίθενται στο Εθνικό Μουσείο του Χαλεπίου (δυστυχώς η πόλη βομβαρδίστηκε και πάλι πρόσφατα).

Καστέλι (Λαβύρινθος του Μινώταυρου), Κρήτη 

Πρόσφατες ανασκαφές, κατά τη διάρκεια εργασιών για τη δημιουργία του νέου διεθνούς αεροδρομίου της Κρήτης στο Καστέλι, έφεραν στο φως μια μοναδική μνημειακή κατασκευή  με κυκλικό σχήμα στην κορυφή του λόφου Παπούρα. Με το κεντρικό κυκλικό κτίριο να περιβάλλεται από οκτώ πέτρινους δακτυλίους που τέμνονταν από τοίχους, ο χώρος μοιάζει με το στυλ του τάφου που κατασκευάστηκε από τον Μινωικό πολιτισμό γύρω στο 2000 με 1700 π.Χ. Αλλά σε όσους γνωρίζουν την ελληνική μυθολογία, το σημείο θυμίζει επίσης τον Λαβύρινθο του Μινώταυρου, παρατηρεί η Σόσι Παρκς στο Smithsonian. 

Το μνημειακό αρχιτεκτονικό σύνολο που αποκαλύφθηκε στο Καστέλλι του Ηρακλείου Κρήτης.
[Credit: ΥΠΠΟ]

Καλεσμένος του βασιλιά Μίνωα στην Κρήτη, ο θρυλικός Αθηναίος αρχιτέκτονας Δαίδαλος, κατασκεύασε τον Λαβύρινθο μέσα στον οποίο κλείστηκε ο Μινώταυρος, ένα μυθικό τέρας με σώμα ανθρώπου, κεφάλι και ουρά ταύρου, πιθανότατα για να φυλάει τον θησαυρό του βασιλιά, που ήταν τοποθετημένος εκεί. Η κατασκευή ήταν τέτοια, που εύκολα έφτανες στο κέντρο του, δύσκολα όμως έβρισκες την έξοδό του. Σύμφωνα με τον μύθο, κάθε εννέα χρόνια οι Αθηναίοι έστελναν για θυσία στον Λαβύρινθο εφτά νέους και εφτά νέες. Τελικά ο Αθηναίος ήρωας Θησέας προσφέρθηκε να σκοτώσει τον Μινώταυρο και η κόρη του Μίνωα, Αριάδνη, τον  βοήθησε να βρει την έξοδο με τον μίτο της. Ο Θησέας σκότωσε το τέρας, έσωσε τα θύματα που δεν είχαν ακόμη θυσιαστεί, και στη συνέχεια ακολούθησε το νήμα για να βγει έξω και να σωθεί. 

Αν και οι αρχαιολόγοι δεν έχουν ακόμη μελετήσει διεξοδικά το Καστέλι, οι αρχιτεκτονικές ομοιότητές του με τον μυθικό λαβύρινθο, σε συνδυασμό με στοιχεία τελετουργικών προσφορών και κοινών γευμάτων, που βρέθηκαν στην περιοχή, μπορεί να υποδηλώνουν ότι αποτελούσε μέρος της προέλευσης της ιστορίας. Ο χώρος δεν είναι ακόμη ανοιχτός για το κοινό, αλλά είναι η Κνωσός, το μινωικό παλάτι που συνδέθηκε με τον μύθο του Λαβύρινθου του Μινώταυρου.

Στάινσαρ, Νορβηγία 

Τα Σκανδιναβικά Επη μιλούν για ένα αρχαίο εμπορικό κέντρο, το μεγαλύτερο στον κόσμο των Βίκινγκς για μια σύντομη περίοδο, αλλά κανείς δεν ήξερε πού βρισκόταν, ή ακόμη και αν υπήρξε πραγματικά. Ωστόσο, το 2013, οι αρχαιολόγοι βρήκαν κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία. Σε αρχαιολογικές ανασκαφές, που έγιναν πριν από την επέκταση του κύριου αυτοκινητόδρομου της Νορβηγίας κοντά στο Στάινσαρ (Steinkjer) στην κομητεία Νορντ-Τρόντελαγκ, οι ερευνητές ανακάλυψαν δύο ξεχωριστούς τάφους με βάρκες και μια μεγάλη ποικιλία πολύτιμων αγαθών, όπως ένα ασημένιο κουμπί, μια ζυγαριά, εισαγόμενα κοσμήματα και χάντρες από κεχριμπάρι.

Η μεγάλη εμπορική πόλη που περιγράφεται στα Σκανδιναβικά Επη πιστεύεται ότι βρίσκεται κάτω από την μοντέρνα εκκλησία του Στάινσαρ.
[Credit: Wikimedia Commons]

Τα ευρήματα προστίθενται στο ασυνήθιστα πλούσιο αρχαιολογικό αρχείο της περιοχής, το οποίο περιλαμβάνει 22 παραδείγματα ενός ειδικού σπαθιού που σχετίζεται με την εποχή των Βίκινγκς. Το πλήθος των αντικειμένων υποδηλώνει ότι το Στάινσαρ ήταν η μεγάλη εμπορική πόλη που περιγράφεται στα Σκανδιναβικά Επη και ότι το κέντρο της ήταν πιθανότατα εκεί που βρίσκεται σήμερα η σύγχρονη εκκλησία της πόλης.

Κολυμβήθρα του Σιλοάμ, Ιερουσαλήμ 

Στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο της Καινής Διαθήκης, ο Ιησούς θεραπεύει έναν εκ γενετής τυφλό στέλνοντάς τον να πλυθεί στην  Κολυμβήθρα του Σιλοάμ στην Ιερουσαλήμ. Οι Χριστιανοί αναζητούσαν την τοποθεσία εδώ και αιώνες, και τελικά το 2004, αποκαλύφθηκαν δύο αρχαία πέτρινα σκαλοπάτια κατά τη διάρκεια εργασιών επισκευής ενός αγωγού ύδρευσης νότια του Ορους του Ναού (ενός από τους σημαντικότερους θρησκευτικούς χώρους στην Ιερουσαλήμ).

Η Κολυμβήθρα του Σιλοάμ φωτογραφημένη μεταξύ των ετών 1934-1939.
[Credit:Wikimedia Commons / Library of Congress/ The American Colony and Eric Matson Collection]

Στις αρχαιολογικές έρευνες που ακολούθησαν, οι ερευνητές ανακάλυψαν μια λιμνούλα τραπεζοειδούς σχήματος μήκους περίπου 68,60 μέτρων, ηλικίας 2.700 ετών, όπου ο Ιησούς φέρεται ότι πραγματοποίησε το θαύμα του. Εκτός από το ότι αποτελούσε σημαντικό μέρος του πρώιμου συστήματος ύδρευσης της Ιερουσαλήμ, θεωρείται πολύ πιθανό ότι η αρχιτεκτονική κατασκευή ήταν επίσης ένα τελετουργικό λουτρό που χρησιμοποιούσαν οι προσκυνητές όταν επισκέπτονταν την Ιερουσαλήμ. Μετά από προσεκτικές ανασκαφές και εργασίες αποκατάστασης τα τελευταία 20 χρόνια, η αρχαία Κολυμβήθρα του Σιλωάμ άνοιξε τελικά για το κοινό πέρυσι ως μέρος του Εθνικού Πάρκου της Πόλης του Δαβίδ. 

Πηγή: Protagon