Πώς ο αρχαιότερος πολιτισμός της Αμερικής επέζησε από μια κλιματική καταστροφή

Ο πολιτισμός του Καράλ αναγκάστηκε να μετακομίσει στη διάρκεια μιας περιόδου ξηρασίας που ίσως σχετίζεται και με την παρακμή αρχαίων πόλεων ...

Ο πολιτισμός του Καράλ αναγκάστηκε να μετακομίσει στη διάρκεια μιας περιόδου ξηρασίας που ίσως σχετίζεται και με την παρακμή αρχαίων πόλεων στη Μεσοποταμία.

Συνέβη πριν από περίπου 4.200 χρόνια, όταν οι βροχές ξαφνικά σταμάτησαν. Ο πολιτισμός του Καράλ, ο αρχαιότερος στην αμερικανική ήπειρο, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τα πάτρια εδάφη αλλά κατάφερε να επιβιώσει χωρίς να καταφύγει στη βία, δείχνουν νέα αρχαιολογικά ευρήματα.

Η πόλη του Καράλ ιδρύθηκε πριν από περίπου 5.000 χρόνια στην κοιλάδα Σούπε του Περού, περίπου 23 χιλιόμετρα από τις ακτές του Ειρηνικού.

Η ανακάλυψη της πόλης και των 31 μνημειωδών κτηρίων της τον περασμένο αιώνα απέδειξε ότι οι πρώτες οργανωμένες κοινωνίες εμφανίστηκαν στη Νότια Αμερική την ίδια περίοδο με τους μεγάλους πολιτισμούς της Μεσοποταμίας, της Αιγύπτου, της Ινδίας και της Κίνας.

Προηγούμενες μελέτες διαπίστωναν ότι πριν από 4.200 χρόνια φαίνεται υπήρξε ένα συμβάν κλιματικής αλλαγής που έφερε ξηρασία σε μεγάλο μέρος του κόσμου και πιθανώς έπαιξε ρόλο στην κατάρρευση αρχαίων πόλεων στη Μεσοποταμία και την κοιλάδα του Ινδού ποταμού. Το ίδιο μπορεί να συνέβη και στο Καράλ την ίδια περίοδο.

Η πόλη του Καράλ εγκαταλείφθηκε γύρω στο 2200 π.Χ. Τώρα, οι αρχαιολόγοι εντοπίζουν ενδείξεις ότι ο πολιτισμός δεν εξαφανίστηκε αλλά μετακινήθηκε και κατάφερε να προσαρμοστεί.

Οι μετανάστες έχτισαν στις νέες πόλεις βυθιστές κυκλικές πλατείες όπως αυτές του Καράλ. [Credit: Caral Archaeological Zone]

Μια από τις περιοχές στην οποία μετακόμισε ο λαός του Καράλ ήταν το Βιτσάμα στα δυτικά, κοντά στις ακτές του Ειρηνικού, όπου οι μετανάστες ζούσαν ψαρεύοντας και καλλιεργώντας γλυκοπατάτες, αβοκάντο, καλαμπόκι, κολοκύθες και καυτερές πιπεριές.

Στο Βιτσάμα διατηρούνται ακόμα ανάγλυφες παραστάσεις που δείχνουν τα θύματα ενός λιμού μαζί με μηνύματα για τις μελλοντικές γενιές, δήλωσε στον Guardian η διάσημη περουβιανή αρχαιολόγος Ρουθ Σέιντι, σήμερα 78 ετών, η οποία έχει παίξει σημαντικό ρόλο στη μελέτη του Καράλ.

«Άφησαν πίσω τους όλες αυτές τις ενδείξεις για να μην ξεχάσει ο κόσμος ότι η κλιματική αλλαγή ήταν δριμεία και προκάλεσε κρίση στην κοινωνία του Καράλ. Δεν ήθελαν να αφήσουν τον κόσμο να ξεχάσει τι το προκάλεσε» είπε η Σέιντι.

Οι ανάγλυφες παραστάσεις κοσμούν τους τοίχους ενός ναού που είχε αναφερθεί σε μια υπερυψωμένη πλατφόρμα. Σε έναν τοίχο εμφανίζονται αποσκελετωμένα πτώματα, ενώ σε έναν δεύτερο υπάρχουν οι μορφές εγκύων γυναικών, χορευτές και ένα ζευγάρι ψαριών.

Σε ένα ψηλότερο σημείο, ένας βάτραχος με ανθρώπινα χέρια δέχεται χτύπημα από κεραυνό στο κεφάλι.

Ο βάτραχος συμβολίζει το τέλος της καταστροφής, δήλωσε η Σέιντι. «Μετά τους θανάτους, τα άδεια στομάχια, ένας βάτραχος κάνει την εμφάνισή του με κεραυνούς να χτυπούν το κεφάλι του, σαν να ανακοινώνει την άφιξη του νερού» είπε η αρχαιολόγος.

Οι ανάγλυφες παραστάσεις των νέων οικισμών εξιστοτούν την παρακμή και εγκατάλειψη του Καράλ. [Credit: Caral Archaeological Zone]

Μια άλλη πόλη που ίδρυσαν οι Καράλ μετά την εγκατάλειψη της πρωτεύουσας ήταν το Πενίκο, περίπου 16 χιλιόμετρα μακριά. Τα 18 κτήρια του Πενίκο αναπαράγουν τον αρχιτεκτονικό ρυθμό του Καράλ, το οποίο είχε ιδρυθεί περίπου 800 χρόνια νωρίτερα.

Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, οι μετανάστες έχτισαν στις νέες πόλεις διακοσμημένες πυραμίδες και βυθισμένες κυκλικές πλατείες που χαρακτήριζαν την χαμένη πόλη.

«Αυτό που ξεχωρίζει είναι η οργάνωση και η διάταξη του οικισμού, η δομή και τα σχέδια των κτηρίων» είπε για το Πενίκο ο Μάουρο Ορντόνεζ, επικεφαλής των αρχαιολογικών εργασιών στα ερείπια της πόλης.

«Αυτό μας λέει ότι η οργάνωση βασίστηκε σε μια πολιτική-ιδεολογική δομή. Υπάρχει μια απουσία αντικειμένων που αφήνουν ενδείξεις βίας» επισήμανε.

Στον αρχαιολογικό χώρο του Βιτσάμα, οι ανάγλυφες παραστάσεις ενός ναού δείχνουν φίδια, τα οποία συνδέονταν με το νερό, να τυλίγουν τα πρόσωπα των αποσκελετωμένων νεκρών. Λίγο ψηλότερα, μια περίεργη μορφή που μοιάζει με χταπόδι δείχνει να χαμογελά.

Σύμφωνα με την ερμηνεία της Σέιντι, η φιγούρα συμβολίζει έναν σπόρο που υπόσχεται το τέλος του λιμού και καλές σοδειές για το μέλλον.

Πηγή: in.gr