Η «Υδροχοούσα Χωρική» αποσπάστηκε στα μέσα της δεκαετία του 2000 για την κατασκευή του σταθμού Βενιζέλου του μετρό – Πού να είναι σήμερα; Η ...
Η «Υδροχοούσα Χωρική» αποσπάστηκε στα μέσα της δεκαετία του 2000 για την κατασκευή του σταθμού Βενιζέλου του μετρό – Πού να είναι σήμερα; |
Η «Υδροχοούσα Χωρική» είναι ένα γλυπτό του αείμνηστου εικαστικού Ζάχου Μπεκιάρη, εμφανώς επηρεασμένο από τους εκφραστικούς τύπους των καλλιτεχνών της Σχολής του Μονάχου. Ήταν τοποθετημένο στη διασταύρωση των οδών Εγνατία και Βενιζέλου μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 2000 όταν και απομακρύνθηκε για τα έργα κατασκευής του σταθμού του μετρό. Κι έκτοτε η τύχη του αγνοείται...
Ο Ζάχος Μπεκιάρης φιλοτέχνησε το γλυπτό μετά από πανελλήνιο διαγωνισμό που προκήρυξε ο δήμος Θεσσαλονίκης το 1974 και η αρχική του θέση ήταν στη συμβολή των οδών Ανθέων και Κριεζώτου. Έμεινε πέντε χρόνια σε αποθήκη του δήμου, τοποθετήθηκε στην Εγνατία με Βενιζέλου, στο πάρκο μπροστά από το Μπεζεστένι κι εδώ και μια 20ετία σχεδόν επέστρεψε και πάλι σε μια αποθήκη.
Τον Φεβρουάριο του 2009 ο γλύπτης έστειλε επιστολή στον τότε δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Βασίλη Παπαγεωργόπουλο, ζητώντας να επιστρέψει το έργο στη θέση του με την ολοκλήρωση των εργασιών του σταθμού του μετρό. Πέθανε το 2013 χωρίς να δει την επανατοποθέτησή του.
Το ύψους 1.90 μ. χάλκινο γλυπτό αναπαριστά μια κοπέλα με μακεδονίτικη φορεσιά και η βάση του είναι διαμορφωμένη ως φυσική πηγή, που δέχεται νερό από τη στάμνα της χωριατοπούλας. Οι παλιότεροι θυμούνται το γλυπτό, το οποίο αποτελούσε σημείο για φωτογραφίες με φόντο τη σκεπαστή αγορά Μπεζεστένι.
Η σύνθεση αποτελεί μια πινελιά νοσταλγίας της αγροτικής ζωής, «είναι εμπνευσμένο από την ελληνική προγονική μας παράδοση και τον λαϊκό μας πολιτισμό και οφείλουμε να προβληματιστούμε για έναν ολόκληρο κόσμο που χάνεται», είχε δηλώσει, μετά την ανακήρυξη του νικητή στον σχετικό διαγωνισμό, ο τότε δήμαρχος -και μέχρι την πτώση της Χούντας-, απόστρατος στρατιωτικός, Χρίστος Φλωρίδης.
Η «Υδροχοούσα Χωρική» απέσπασε πλήθος κολακευτικών σχολίων, όχι μόνο από τον εικαστικό χώρο και τους κριτικούς τέχνης. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό πως σε ένα ταξίδι του στη Θεσσαλονίκη, στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ο δήμαρχος Διδυμοτείχου, Γεώργιος Σπυράκης, ζήτησε από τον συνάδελφό του, Μιχάλη Παπαδόπουλο (σ.σ. ήταν ο πρώτος αιρετός δήμαρχος Θεσσαλονίκης μετά την πτώση της Δικτατορίας) την έγκρισή του για να στηθεί κάτι ανάλογο στο δημαρχείο της ακριτικής πόλης του Έβρου. Ο δήμαρχος συναίνεσε και ο γλύπτης έδωσε το εκμαγείο για τη χύτευση, μόνο που η χωριατοπούλα του Διδυμοτείχου φοράει θρακιώτικη φορεσιά.
Ένα τρίτο παρόμοιο γλυπτό στήθηκε αρκετά χρόνια αργότερα στο πέτρινο κτήριο του πρώην δημαρχείου Αμπελώνα Τιρνάβου Λάρισας, τόπο καταγωγή του Ζάχου Μπεκιάρη, εκείνη η χωρική με φορεσιά καραγκούνας.
Κανείς δεν γνωρίζει πού βρίσκεται σήμερα η «Υδροχοούσα Χωρική» με τη μακεδονική φορεσιά. Αποσπάστηκε για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες κατασκευής του μετρό και απλά ξεχάστηκε. Και τώρα που ο σταθμός ολοκληρώθηκε και ο χώρος μπροστά από το Μπεζεστένι διαμορφώθηκε, γιατί δεν επιστρέφει; Ας το ξαναπούμε: Απλά ξεχάστηκε. «Αν μάθετε κάτι για την τύχη του, παρακαλώ ενημερώστε με», δήλωσε στη Voria ο γιος του γλύπτη, Ξενοφώντας Μπεκιάρης, μεταφέροντας την επιθυμία και την πίκρα του ίδιου και του αείμνηστου πατέρα του...
Πηγή: Μ. Ριτζαλέου, Voria
Δεν υπάρχουν σχόλια