Με το θάνατο του Στυλιανού Αλεξίου δεν χάσαμε ένα μεγάλο αρχαιολόγο και συνάμα ένα μεγάλο φιλόλογο (στον τόπο μας, σπάνιος αυτός ο διπλός ...
Με το θάνατο του Στυλιανού Αλεξίου δεν χάσαμε ένα μεγάλο αρχαιολόγο και συνάμα ένα μεγάλο φιλόλογο (στον τόπο μας, σπάνιος αυτός ο διπλός και μάλιστα εξίσου σπουδαίος συνδυασμός), χάσαμε κυρίως μια γενναία φωνή με ανεπανάληπτο επιστημονικό θάρρος.
Γιατί ο Αλεξίου δεν δίστασε ούτε μια στιγμή να φωνάξει τη γνώμη του, να πάει κόντρα στις σκοπιμότητες, στους συντεχνιακούς κομφορμισμούς, στους συνεταιρισμούς συμφερόντων, ακόμη και στις τσιριμόνιες της λεγόμενης πανεπιστημιακής αγοράς.
Όταν διαφωνούσε είτε για ιδέες, για ερμηνείες ή για ήθη με τη γνωστή του ορμή έπαιρνε θέση, έστω κι αν συχνά ερχόταν σε σύγκρουση με φίλους, με συνεργάτες, με συναδέλφους και μαθητές.
Ως αρχαιολόγος, και μάλιστα οργανωτής μιας σύγχρονης μουσειολογικής λογικής, εκτός από τις ανασκαφές του, που πλούτισαν τις κρητικές μας γνώσεις, διακρίθηκε για τον τρόπο που ερμήνευε αισθητικά τα ευρήματά του, διαθέτοντας μια σπάνια καλλιτεχνική ευαισθησία.
Ως φιλόλογο του οφείλουμε τον «Ερωτόκριτο», τον «Διγενή Ακρίτα», μια νέα έκδοση, με παραπομπές στα χειρόγραφα, των Απάντων του Σολωμού και την πλέον πρόσφατη έκδοση του προβληματικού «Κρητικού» του μεγάλου μας ποιητή. Εγώ πάντως του οφείλω την αποκατάσταση του «Πόρφυρα», καθαρμένου από προσχώσεις, που είχα γραπτά ενθουσιαστεί όταν το διάβασα και με είχε ευχαριστήσει γραπτά για τη συμβολή μου στην τεκμηρίωση της λογικής του.
Υπήρξε μέχρι το θάνατό του στα 92 ένας μαχητικός και συνάμα νηφάλιος ακροβολιστής, που υπερασπιζόταν το για μένα αυτονόητο της αδιάσπαστης και συνεχούς εξέλιξης της ελληνικής γλώσσας τριών χιλιάδων ετών!
Πηγή: Κ. Γεωργουσόπουλος, Ελευθεροτυπία
Δεν υπάρχουν σχόλια